De Bijenkorf telt vijf verdiepingen. Misschien moeten ze bij de ingang een map geven, zodat je direct weet waar je moet zijn. Handig voor mensen zoals ik, die geen oriëntatievermogen hebben. Is dit nou de speelgoedafdeling? Ze wil wel kinderen, maar in de verre toekomst als ik haar goed begrepen heb. ‘Kies maar iets, maar geen oorringen want die heb ik al,’ stond er zoals altijd op haar verlanglijstje. Misschien had ik beter gewoon neef Lucas kunnen trekken, die ik twee keer per jaar zie. Kan ik bij ontevredenheid gewoon zeggen dat ik zijn smaak niet zo goed ken. Want ja, bekend maken wie je getrokken hebt hoort erbij in mijn familie (die niet van verrassingen houdt). Haar uitbarsting vorig jaar toen ze hoorde dat het boek dat ze had gekregen om een of andere vage reden niet meer te ruilen viel. Nichtje Sophia, die verdomme voor het eerst als 'ongelovige' meedeed met de surprises, wist niet hoe snel ze uit de kamer moest zijn. Zuslief wierp een vernietigende blik op de dader en deed een verwoede poging haar dochter te troosten. Dit jaar heeft ze afgezegd, reden was dat ze het liever 'intiem binnen het gezin' wilde houden. Ik neem de roltrap naar beneden, naar de sieradenafdeling. Ze kan niet alle oorringen in de wereld hebben. Deze in de vorm van een lieveheersbeestje heeft ze niet, denk ik. Prijs? Acceptabel en binnen het vastgestelde budget. En als ze ze wel heeft? Ik zie haar ogen al verwijden en haar die vraag stellen die ze zo graag stelt, omdat ze o zo dol op evalueren is; ‘wat denk je hier nou zelf van?’ En ik weet mijn antwoord al; ‘ik denk dat je maar eens moet leren een fatsoenlijk verlanglijstje in te leveren schat.’