Ik kijk uit over de overvolle tafel. Pakpapier, halve gedichten en cadeaus vormen een chaotische massa, bijeengehouden door klodders lijm en glitter. Rechts van de tafel staat een kartonnen robot voor zijn broertje, links een aluminium kapspiegel voor mijn nichtje. Dit jaar zou het anders zijn. Ik zou niet meer overal ja op zeggen, het zou gedaan zijn met de cadeaus, surprises en zelfbedachte gedichten. Maar ja, het is Julie’s eerste sinterklaas. En hoe vaak zien we mijn ouders nou? Ja, maar als we naar jouw broer gaan, moeten we ook naar mijn zus! Ik graaf tussen de rotzooi tot ik mijn ‘to-do list’ vind. Nog twee dagen: Zaterdagmiddag met de kleintjes van zijn kant, ’s avonds borrelen bij mijn ouders, zondagmiddag mijn zus en zondagavond met de gezamenlijke vriendengroep “want dat is toch elk jaar ook zo gezellig?” In mijn hoofd maak ik een snelle berekening: als ik vannacht doorhaal, morgen boodschappen doe in mijn lunchpauze en ’s middags een half uurtje eerder naar huis ga dan moet het allemaal net lukken. Ik haal diep adem en met een glimlach op mijn gezicht verzeker ik mezelf dat ik het allemaal nog onder controle heb. “Lieverd, waar zit je? Oh,” ik kijk hoe mijn vriend binnenkomt en zijn werktas op de dichtstbijzijnde stoel gooit “ik sprak net m’n collega, je weet wel, die net getrouwd is. Hoe dan ook, hij nodigde ons uit om vrijdagavond een sinterklaas borrel bij hem thuis te doen. Niks bijzonders, alleen gedichten en een klein cadeautje. Trouwens, kan jij vanavond koken, dan ga ik zo nog even langs de sportschool. Hee, laat dat allemaal maar liggen! Ik zei toch dat ik dat morgen middag wel even doe. Hoeveel tijd kost zoiets nou?” Nog voor ik kan reageren verdwijnt hij naar de slaapkamer. Met open mond kijk ik hem na. Ik voel de spanning in mijn lijf toenemen en terwijl een dikke traan over mijn wang rolt denk ik: Volgend jaar zal het anders zijn, dan zeg ik niet meer overal ja tegen.