Een marsepeintaart. Het plaatje ziet er fantastisch uit. Ingenieus gewoonweg, met prachtige gekleurde lagen en kunstig geboetseerde sintfiguren er bovenop. Waarom ik mijzelf dit op de hals haal? Vanavond komt Wouter bij mij pakjesavond meemaken en ik wil dat hij het niet vergeet, omdat het de laatste keer is. Dus moet er geboetseerd worden. Strijdlustig bekijk ik nog één keer het recept en geef mezelf het startschot. Twee uur later staan er twee lagen in de oven en drie in de koelkast. Er ontstaat een natuurlijke pauze en ik kijk op van mijn werk. Mijn telefoon ligt in de woonkamer, even kijken of ik nog berichten heb… In die ene minuut is mijn lot bezegeld. Door een opmerking over een foto vergeet ik de taart. Mijn vingers tikken op het scherm. Plotseling ruik ik een brandlucht. Ik ren naar de keuken. Hoestend trek ik de oven open en ruk de platen eruit. Zwarte koeken grijnzen naar mij op. Oké, kalm blijven, een taart zonder cake is ook een taart. Nu de sintfiguren. Ik grijp een klont marsepein en begin te kneden. De marsepein is zacht en wordt door mijn warme handen bijna vloeibaar. Met satéstokjes probeer ik de figuren rechtop te houden. Veertig minuten later kijken vijf halfgesmolten figuren mij met een verstarde grijns aan. Een hoofd begint te verzakken en ploft op het aanrecht. Ik pak nog een satéstokje. Als het hoofd er weer op zit verliest een ander zijn arm. Een ogenblik kijk ik nog naar de gedrochten die ik geproduceerd heb. Dan word ik bevangen door woede. Ik grijp de vijf klonten van het aanrecht en knijp ze tot één grote klont. Dat ik mezelf spies met satéstokken kan me niets meer schelen. Ik gooi de klont met kracht in de spoelbak. Op dat moment gaat de bel.