Mijn hoofd bonkt. De dreunende kerstmuziek zal daar zeker mee te maken hebben. Ik zie haar in de verte, ik vraag me af wat ze aan het doen is. Mijn zicht is wazig, mijn lichaam verdoofd. Dit is geen goed voorteken. Heb ik weer te veel gedronken? Hetzelfde gevoel dat ik heb als ik over een brug loop, hoogtevrees gemengd met angstaanvallen. Een paar keer met de ogen knipperen helpt. Ik zie een kerstboom. Hij is helemaal versierd met goud en engelenhaar. De kerstmuziek maakt plaats voor een snerpend geluid. Ze heeft een ladder erbij gepakt, maar in plaats van deze op te tillen, sleept ze het ding over de koude vloer. Het geluid dat de wrijving van het ijzer maakt, is te voelen tot in mijn vullingen. Ze zet de ladder naast de boom neer. Vier treden zijn er nodig voor haar om de kerstster aan de top te plaatsen. Ze knikt voldaan en stapt van de ladder en begint er weer mee te slepen. Mijn hoofd lijkt iets meer te kunnen bewegen. Ik kijk naar beneden en zie dat ik aan een stoel ben vast gebonden. Het is geen gewone stoel, eerder het soort stoel dat je bij de tandarts tegenkomt. Terwijl ik mijn hoofd naar rechts probeer te bewegen blokkeert er iets. Nog net zie ik wat lijkt op eenzelfde soort stoel. Daarop zie ik vrouwenbenen in een legging met tijgerprint. Daaronder twee schoenen met hakken. Er is geen beweging te ontdekken. Voorzichtig roep ik naar deze persoon, maar er komt geen reactie. De vrouw die de kerstboom aan versieren was, komt naar mij toegelopen. Ze draagt een lange witte doktersjas en heeft haar haar in een staartje. In haar hand draagt ze een map en bladert door een aantal papieren. Ze kijkt over de rand van haar brilletje en spreekt me toe. ‘Maak je maar geen zorgen om haar, ze was niet sterk genoeg.’ Nog voordat ik haar iets kan vragen loopt ze weer weg. Ze pakt een telefoon uit haar jaszak. ‘Subject A heeft de procedure niet overleefd. We gaan verder met Subject B. Inderdaad, de zwerver.’