De bruggenbouwer noemden ze me. Niet dat ik echt bruggen kon bouwen, maar wel ezelsbruggetjes. Verscheidene klasgenoten hebben veel aan mijn geslepenheid gehad. Zo gauw ik wist dat ik geslaagd was, ben ik gaan zwerven. Ik had geen zin om weer in de schoolbanken te zitten. Met hier en daar een tijdelijk baantje redde ik me wel. Als je op straat leefde, hoorde je veel. Daarom wist ik ook hoe je zonder te betalen in een hotel met ontbijt kon overnachten. Mijn laatste baantje was als avondveger bij de gemeente Groningen. Toen op een avond de burgemeester binnenkwam, stapte hij op me af en zei dat hij me een plezier wilde doen. Ik mocht een gouden kerstster boven op de Martinitoren plaatsen. ‘Echt goud?’ vroeg ik. Hij knipoogde. Mijn rijkdom had een tel geduurd. Ik zei tegen mijn medeveger dat ik hoogtevrees had. Hij was van mening dat als ik andere kleding droeg, ik me ook een ander mens zou voelen. De volgende dag kwam hij met een doos kleren binnen. ‘Van mijn zuster,’ glunderde hij. Ik deed de doos open en het eerste wat ik zag, was een legging met tijgerprint. Ik gooide het ding gelijk naar hem toe. ‘Die kan terug. Veel te klein.’ Het leek me een voorteken voor de rest van de inhoud. Ik moest vreselijk lachen toen ik een lange roze jurk, roze ondergoed, roze teenslippers en een bos engelenhaar zag. ‘Ik dacht dat je me wilde helpen? Wat stelt dat engelenhaar voor?’ ‘Dat zet je op je eigen haar.’ ‘Moet ik als zuurstok met een suikerspin op mijn kop de straat op of ga ik als kerstvrouw naar de toren?’