Aangeland op de dertiende etage krijg ik direct last van hoogtevrees. Een slecht voorteken. Tijdens het gesprek drie weken geleden had ik nergens last van. Gerbrand droeg precies hetzelfde pak als tijdens mijn afscheidsceremonie, te lang geleden. Hij gebruikte ook weer eens veelvuldig zijn favoriete slogan ‘goud blinkt niet, mensenkracht wel’. Geen idee wat hij ermee bedoelt. In de kamer tegenover was Berty de secretaresse bezig met het ophangen van de kerststerren aan de plastic kerstboom. Ook zij zag er nog hetzelfde uit. Het is bijna eng. Het is pas zes jaar, maar misschien had ik gewoon zo moeten worden. Ik was toch al niet erg materialistisch ingesteld. Mijn PC Hooftstraatjasje had ik gelukkig nog. Die hoefde Georgina niet. Het meisje met het engelenhaar en haar legging met het tijgerprint had misschien wel gewoon gelijk. De rechter had het me ook al verteld. Gerbrand glimlacht, als ik binnen kom lopen. Naast hem zit Arend, die iets minder vrolijk kijkt. De aktetas, het hele tafereel is er weer. Gebrand zet alvast de champagne klaar. Ik ken die voorbarigheid nog wel. Het papiertje ligt er en wacht op mijn handtekening. Ik pak de pen, en breng hem langzaam naar het papier. Kleine lettertjes? In orde. Met de handtekening maak ik een einde aan mijn vrijbuitersbestaan. Gerbrand’s hand is stevig (die van Arend een stuk lichter). ‘Welkom terug bruggenbrouwer’.