De druppels aan het plafond van de tunnel zwellen langzaam op tot ze te zwaar worden en naast mij naar beneden spatten. Ik kijk naar het plafond en probeer in te schatten wanneer de druppels groot genoeg zijn om te vallen. Ik tel ze, maar onthoud niet hoeveel het er al geweest zijn. Vreemd dat je gehecht kunt raken aan een lugubere omgeving. Het zwakke schijnsel van de lampjes aan de vochtige muur, de geur van urine en soms het gesnurk van een buurman. Dit is mijn thuis. Als ik na een dag doelloos rondlopen weer hier kom voor de nacht lijkt het of de deur van mijn huis opengaat, ook al is het in werkelijkheid een kartonnen doos die ik op de grond leg. Vanavond is mijn buurman er ook. Bedwelmd door de alcohol brabbelt hij naar me, maar valt al snel in slaap. Zijn hoofd rust op een tijgerprint. Zal de legging zijn van de vriendin van de dag. De doos is veel te klein voor mijn hele lichaam. Ik ben al blij dat hij mijn hoofd beschermt tegen de openbaarheid. Ik ben eraan gewend dat mijn benen nat worden. Langzaam vervaagt de dag en zak ik in het leukste gedeelte van mijn leven. Ik loop trots over een brug, ik heb hem zelf gebouwd. Op de rand van bewustzijn bedenk ik me dat ik hoogtevrees heb. Snel ga ik over die rand heen en droom verder. Boven op de brug staat een kerstboom. Hij verlicht de hele stad. Hij is prachtig. Op de hoogste tak draagt hij een kerstster van goud. Door het engelenhaar lijkt de boom op een prachtige vrouw. Ineens buigt ze over mij heen en kust mij op mijn mond. Ik schrik wakker en zie vlak naast mij mijn buurman plassen tegen de muur van de tunnel. Ik kruis mijn armen en hoop dat deze droom een voorteken is. Misschien ontmoet ik haar morgen. De dame met het engelenhaar die mijn leven weer glans geeft. Een druppel patst op mijn schoen en ik val weer in slaap.