Het was een merkwaardige dag vandaag. Toen ik vanmorgen de Macarena stond de dansen op de Dam, zag ik haar lopen. Net zo lelijk als eerder. Dat ik het op haar kon, dat verbaast me nog steeds. Misschien had ik het destijds moeten zien als een voorteken. Het begin van het treurige einde van mijn gespeelde heteroseksualiteit. Ik besloot haar achterna te rennen. De honger, de kou en het geldgebrek lieten me geen keuze. ‘Andrea, stop!’, riep ik over straat. Ze keek achterom, zoekend naar wie haar riep. Toen ze me zag gaf ze geen blijk van herkenning. ‘Ik ben het, Harrie. Weet je nog? We hebben, nou ja, je weet wel….’ ‘Harrie, de bruggenbouwer met hoogtevrees? Ik herkende je niet. Ik bedoel, die legging met tijgerprint, een pruik van engelenhaar en stiletto hakken? Je was destijds iets mannelijker’. Ik zag aan haar blik dat ze van me af wou. Toch besloot ik het te proberen. ‘Zullen we een koffie drinken? Een paar herinneringen ophalen?’ ‘Eh nee, ik moet een kerstster gaan kopen. En dan naar huis. Je weet toch dat ik nu met je broer ben? Je broer is soldaat geworden, wist je dat eigenlijk? Hij is ook vrij jaloers.’ ‘Nee, ik heb geen flauw idee. Heb je misschien nog wat kleingeld voor me?’ ‘Nee.’ Terwijl ze weg wilde lopen schold ik haar uit. ‘Lelijk egoïstisch rotwijf!’ Ze draaide zich om en sloeg vol met haar vuist in mijn gezicht. Al wankelend viel ik achterover. Mijn spaargeld, mijn gouden tand, rolde zo mijn mond uit een rioolput in. Nu, een aantal uren later, lig ik in een warm bed. Schijnbaar ben ik in een ziekenhuis. De zuster vertelde me dat ik door een ambulance binnen ben gebracht. Ik lag knock-out op de Dam. Een gevoel van geluk bekruipt me. ‘Heeft u misschien een kopje koffie voor mij en een boterham?’, vraag ik aan de verpleegster.