Moet ik hier gaan liggen, is dit de goede plek? Ze hebben de opdracht uitgekozen zeg, willen ze soms dat we onze spirituele ‘ik’ opzoeken? Ontspannen, alsof dat mogelijk is. Zou het geen vorm van zelfbedrog zijn om de toekomstige spanningen te negeren? Mijn cynische buien mogen het dit keer niet winnen. Ik ga nu hier gewoon liggen, ja dit is de goede plek. En nu moet ik dus goed naar mijn lichaam luisteren. Mijn lichaam dat al zevenentwintig jaar de verkeerde signalen afgeeft. Nee, nu moet je niet zo doorgaan. Wat bespreken mijn flatmaten daar? Nee, niet door laten afleiden. En zet Genesis eens uit, ik weet dat ze goed zijn maar toch. Die muziek gaat niet uit. Muziek kan ervoor zorgen dat ik me beter concentreer, zeg ik altijd tegen mezelf. En nu focussen op de ademhaling. Jahoor, die is snel en oppervlakkig. Ok, ik ben een stresskip, maar dat wist ik toch al? Was hier nu een zelfonderzoek voor nodig? Ik moet maar doen alsof het een audio mindfulness oefening is, met de stem van zo’n relaxte Belg. ‘En ale nu verplaatst gij de aandacht naar de tenen.’ Wat moet ik eigenlijk morgen allemaal nog doen? Zal zeker wel niet de bedoeling van de oefening zijn dat ik daar nu even over na ga zitten denken. Ok, doe ik het niet. En mijn lichaam, hoe reageert die? Prima in orde denk ik, behalve mijn rechteroor dan. Die lijkt ontstoken te zijn, voor de zoveelste keer. Zou je die dokter niet die zei dat ik er als volwassene overheen zou zijn gegroeid? Komisch zeg, dat ik daar nu over na ga zitten denken. Kan ik nog de aandacht terugbrengen naar het lichaam? Nee, ik hoor het irritante geluid van het alarm van mijn mobiel al…