Ruwe versie: Oké mijn ogen zijn toe. Wat maakt die computer een hels lawaai en dan die klok op de keukenweegschaal in de kast die de hele tijd maar tikt. Zou ik de seconden kunnen tellen? Een, twee, drie, eeh ons vuurtje ploft. Hatelijk, dat vuur op petroleum, stinkend ding. Nog even en ons ventilatiesysteem wordt geïnstalleerd en met dat een nieuwe thermostaat en boiler. Lekker warm, ook zonder deken en dat stinkend ding. Sjjt, stil Lilithx (hier dacht ik natuurlijk aan mijn eigen naam, maar hihi die is geheim). Wat zou er op televisie zijn? Oh, de hond kruipt in de zetel. Momo, uit. Aah nee ik mag niet roepen, zelfs niet bewegen. Zou het bijna tijd zijn? Nee, nog niet. Argh, ik bak hier echt niets van! Stilte in je hoofd, concentreer je. In en uit, in en uit, in en uit. Het is grappig, de televisie staat op mute en toch lijk ik hem nog steeds te horen. Straks maar volledig uitzetten, dan kan ik mijn boek eindelijk uitlezen en aan het nieuwe beginnen. Oh ja die recensie moet de achtentwintigste al binnen. Hoe lang nog voor die vijf minuten om zijn? Ja sorry, maar 15 was echt veel te lang! Ja, daar is het belletje. Eindelijk ik mag mijn ogen opendoen en de hond op zijn poten tikken. Uit, Momo! Gladde versie: Vandaag leg ik de diepste lagen van mijn ziel niet bloot. Het zou te pijnlijk zijn, te vers. Ik zou er slechts weemoedig van worden. Toch wil ik graag aan deze opdracht deelnemen. Het is eens iets anders, niet? Dus nu zit ik hier, luisterend en hopend dat ik het stemmetje in mijn eigen hoofd tot stilzwijgen kan dwingen. Onze vaste computer en klokje van de keukenweegschaal vechten om de titel van grootste klepel. De ene probeert de andere te overtreffen. Zou ik de seconden kunnen tellen? Een, twee, drie. Nee, dat loopt niet vlot. Ik word afgeleid door het ploffen van ons vuurtje. Dat hatelijke, stinkende ding op petroleum. Na de installatie van ons ventilatiesysteem, en met dat ook de nieuwe thermostaat en boiler, vliegt het onmiddellijk op zolder. Enkel te gebruiken in geval van nood; wie weet halen we het binnenkort alweer van onder het stof tijdens één van de befaamde stroompannes. "Sjjt, daar moet je nu niet aan denken, Lilithx." De hond springt de zetel in. Hij weet nochtans dat het niet mag. Ik maak aanstalten om te roepen 'uit', maar dat kan niet. " Ik mag niet roepen, noch bewegen. Dat was de opdracht, toch?" "Inderdaad." "Is het al bijna tijd?" "Geen idee, ik ben geen helderziende." "Argh, ik bak hier echt niets van!" "Adem rustig in en uit, in en uit, in en uit. Zie, het lukt je wel." "Het is grappig, de televisie staat op mute en toch lijk ik hem nog steeds te horen." "Natuurlijk en je weet ook wat er op is zeker." "Hoelang nog voor die vijf minuten om zijn? " "Vijf minuten van de vijftien, wat klaag jij nu, zeurpiet. Hoor, het belletje gaat al." Eindelijk! Ik mag mijn ogen openen en de hond op zijn poten tikken. Momo, uit!