Verbeeldde ik het me, of werd het werkelijk even stil toen ik de feestzaal in liep. De drummer tikte af en bij de vierde tik vulde de volle ruimte zich met de zwoele klanken van een rumba. Aan een tafeltje vlak bij de dansvloer zag ik mijn vrienden zitten. Normaal zou ik met grote passen door de zaal naar hen toe benen, maar nu schreed ik elegant op mijn hoge hakken langs de tafeltjes. Mijn zwarte tasje belegd met glimmende steentjes schommelde nonchalant aan mijn arm. Ik genoot van de goedkeurende blikken die over mijn jurk gleden. “José, ben jij dat?” Een van mijn vrienden had me ontdekt. Ze ging haar neus poederen, maar toen ze mij zag veranderde ze haar koers en kwam naar me toe. Ze pakte de stof van mijn jurk en liet het tussen haar vingers glijden. Ze tuitte haar rode lippen en als ze het had gekund, ook haar ogen. Ik naderde de tafel met mijn vrienden. “José wat zie jij er schitterend uit. Wij herkenden je helemaal niet.” Dat was nu net mijn bedoeling. Mijn vrienden zagen mij alleen met een spijkerbroek, schoenen waar ik net de paardenpoep onderuit had geschraapt en een dikke trui en sjaal. Ze wisten niet eens dat ik ook borsten had die zich prima thuis voelden in een decolleté. Die avond was ik het middelpunt op de dansvloer. Ook al had ik meer het gevoel dat mijn jurk het middelpunt was, genoot ik van alle aandacht en het heerlijke gevoel van helemaal vrouw zijn. Twee dagen later stond ik bij de toonbank. “Bij nader inzien vind ik hem toch niet zo mooi. Ik mocht hem toch terugbrengen?” De dame achter de toonbank keek mij onderzoekend aan. “U heeft hem toch niet gedragen hè?” “Nee zeg, natuurlijk niet.”