‘Oftewel, belooft u plechtig volk en vaderland te dienen met geheel uw kracht? En aanvaardt u thans het koningschap en alle daarmee gepaard gaande rechten en plichten? Wat is daarop uw antwoord?’ De luide stem van de aartsbisschop galmde lang na in de hoge gewelven. Toen de laatste echo’s wegstierven viel er een ruisende stilte in de kathedraal. De jonge prins, die zelfs met zijn hoofd gebogen nog hoog boven de aartsbisschop uittorende, staarde naar de grond en voelde hoe duizend mensen hun adem inhielden, gulzig naar het verlossende antwoord op de vraag, naar het glorieuze begin van een nieuw sprookje. Hun blikken priemden in zijn rug. Hij rechtte zijn schouders in de zware mantel. Ik kan de tijd stoppen, dacht de prins. Als ik hier blijf staan zwijgen, komt alles en iedereen, het hele land, tot stilstand. Hij kon een glimlach bijna niet onderdrukken bij de gedachte. Achter zich hoorde hij ongeduldig geschuifel en geroezemoes. De aartsbisschop schraapte zijn keel. Of, dacht de prins, ik gooi die mantel van me af en loop gewoon weg. Hij dacht aan zijn paard en werd overvallen door een hevig verlangen naar een wilde galop door de velden. Uit een ooghoek zag hij zijn moeder druk gebaren. De keus is aan jou, had zijn vader gezegd, vlak voor hij stierf. Je hebt het recht om te weigeren. Dan is je broer de volgende in de lijn. Het is allemaal een spel, had zijn broer gezegd. We zijn hoe dan ook verdoemd tot een leven in een gouden kooi. Of jij het nou wordt of ik. De prins herinnerde zich eindelijk dat hij zijn besluit lang geleden al had genomen. Hij hief zijn hoofd en het rumoer verstomde. Zeg niet nee, dacht hij. Zeg niet nee.