De dagelijkse sleur, ik kom er gewoon niet weg mee, verzucht Lina die ondanks het mooie weer geen enkele ambitie heeft om meer met het leven te doen dan het hoogst noodzakelijke. Echter, ze heeft verplichtingen en die avond is er een vergadering bij de plaatselijke school. „En zullen we dat dan afspreken?”, de directeur slaat met zijn hamertje op de gammele tafel. Er wordt nadrukkelijk geknikt door veel mensen, alleen de man die naast Lina zit trekt zijn wenkbrauwen omhoog en zucht duidelijk hoorbaar voor iedereen in de klas. „Meneer van Boomen, is het een probleem voor U?” De aangesprokene wappert met zij hand en schudt wat meewarig met het hoofd. Na de vergadering lijkt het voor Lina alsof het verleden herleeft, het schoolplein in de zon, de gezellige drukte die er is omdat de vrijheid aan de mensen, vroeger de kinderen, weer aan hen teruggegeven wordt. Plotseling staat de man die zuchtte tijdens de vergadering naast haar. Hij neemt haar op met een niet onaardige grijs op zijn gezicht. „Dat was een hele zit, vind U niet?” Lina knikt wat afwezig maar is eigenlijk wel bij met een beetje aanspraak na die lange serieuze speech van de directeur. „Waar moet U heen?” „De andere kant van de stad. Daar woon ik” „Oh fijn, dan loop ik met U mee tot aan het bos, als dat geen probleem is?” De klinkers lopen ongemakkelijk, en verscheidene keren moet Lina heer van Boomen vastgrijpen om niet te struikelen. „Ja, die hakken zijn geen sinecure” merkt v.Boomen op. Bij het bos aangekomen blijft hij plotseling stil staan. „Luistert U eens” zegt hij, “en luister eens naar die vogeltjes die ook in vergadering lijken te zijn. Dat klinkt toch veel fijner dan al die menselijke plannenmakerij, papieren Rambam, veel liever dan wat voor een geluid dan ook?” In zijn extase heeft hij zijn hoofd naar achteren geknikt en kijkt in een rechte lijn naar boven. Daar ziet hij tot zijn schrik een dode man hangen alsof hij naar de vogels luistert.