In een fractie van een seconde was het gebeurd. Een knipperende bevestiging onderstreept de onherroepelijkheid ervan. Maar dat was nu reeds enkele paniekerige minuten geleden. Minuten die ik gebruikte om mijn fout zo snel mogelijk aan het oog te onttrekken. In de verte kraakt de trap al, de rookpauze is teneinde. Iets waar ik zelf al jaren geen behoefte aan heb gehad, Hoewel het me nu spijt dat ik juist deze heb overgeslagen en mijzelf zodoende in de gelegenheid heb gesteld alles te verprutsen. Lachend komen ze binnen, schenken een kopje thee of koffie in, warmen hun handen bij het elektrische straalkacheltje, de juiste papieren worden gezocht en gevonden. Mijn hart slaat een hoorbaar ritme in mijn keel en mijn gedachten beginnen aan een eindeloze rondgang die steeds begint met: "Ik moet het nu opbiechten." en eindigen met: "Hou maar liever je mond en doe alsof je neus bloedt.". Daar tussenin speelt mijn gedachten carrousel een reeks van afschuwelijke voorstellingen van scheldkanonnades, vijandige verwijten en zelfs enkele vuistslagen af. De molen stopt een ogenblik door de binnenkomst van Suus, die weer eens te laat is. De ervaring leert dat dit uitmondt in een zeer uitgebreid spijtbetuiging, steevast onderbroken door een geïrriteerde Bram, die zelf erg punctueel is en zodoende een hekel heeft aan laatkomers en nog meer aan hun smoesjes. Meestal ben ik dan de aangewezen persoon om het gekissebis, dat vaak hoog op kan lopen, te sussen. Maar deze keer maak ik van het moment dankbaar gebruik om een smoes te bedenken die mij over enkele momenten uit de penarie kan halen. Maar niet 1 die de revue passeert is plausibele zonder een vinger naar één van de andere aanwezigen te wijzen. Bram en Suus lossen hun onenigheid ook zonder mijn inmenging op en ik houd mijn adem in als zij haar plek achter de microfoon in neemt. Joris draait al aandachtig aan zijn knopjes en Bram stemt zijn gitaar nog eens. Ook ik neem mijn plekje achter mijn keyboard in en bladder nonchalant door mijn bladmuziek. "Doen alsof je neus bloedt.", schiet het nogmaals door mijn hoofd. Vanuit mijn ooghoek zie ik Niek naar zijn computer lopen, ik tel af in mijn hoofd: 1,2,3. "Wat is dit? Waar is zijn die tracks?" Vijf paniekerige gezichten, waarvan één gespeeld, ze kijken elkaar eerst vragend dan beschuldigend aan. "Wie heeft er op delete gedrukt?".