Nieuw hier toch? Welkom. Tsjee, dat is heftig. Ik vind het een beetje 'koud' verteld. Maar dat past misschien wel bij de situatie. Ik ben benieuwd naar een volgend verhaal.

Er zit heel veel onderhuidse spanning en wanhoop in deze tekst. Goed gedaan. Er zijn wel erg veel korte zinnetjes. Dat maakt de tekst heel staccato. En deze lezer ziet graag af en toe een nieuwe alinea beginnen. Ik heb het gevoel dat deze tekst nog beter zou kunnen worden als je er nog wat aandacht aan besteedt.

Het verhaal wordt leuk verteld. Wel zitten er verscheidene foutjes in. Ik weet niet of je ze wilt horen. Zo niet, dan is het ook prima. Misschien vallen ze jezelf ook op als je het nogmaals doorleest. O, niet weggaan als je het niet met de feedback eens bent. Het is nooit negatief bedoeld.

Hoi Ana-Lena, allereerst gefeliciteerd met je beslissing om je verhalen met de buitenwereld te delen. Ik heb dat zelf als een hele stap ervaren maar ik zie dat de kwaliteit omhoog gaat sinds ik kritische lezers heb. Welkom dus! Ik vind dat je het gevoel van de hoofdpersoon goed hebt neergezet. Je zou het wel de lezer iets makkelijker kunnen maken door niet alles in een lange alinea te schrijven Maar, een hele geslaagde eerste bijdrage in mijn ogen. Ik ben benieuwd naar je volgende verhaal.

Ana-Lena, Heldere scenes, idd wat onderkoeld geschreven - maar dat past hier wel. Noot: kleine schilderijtjes, dat is dubbel - schilderiijtjes volstaat. (in het algemeen: wees spaarzaam met bijvoeglijke naamwoorden).

Wat een triest verhaal Ane-Lena. De onderkoelde, nuchtere schrijfstijl vind ik gezien het onderwerp goed passen, immers, de HP zal zich in deze situatie niet teveel emoties kunnen veroorloven om te doen wat ze moet doen… Let op kleine taal- en schrijffoutjes: De lakens waren nieuw, ze voelde stijf – ze voelden stijf (meervoud) Daar waren we beide van overtuigd – beiden (meervoud) Of je je ogen kunt fixeren op een plafond weet het niet, maar ik krijg er een heel raar beeld bij. Ik zou zeggen: ik fixeerde mijn blik op het plafond. Een geloofwaardig geschreven verhaal. Welkom!

Schrijnend verhaal. Mooi beschreven vind ik een dergelijk heftige eenzame ervaring! Ik raakte nieuwsgierig naar onderwerp van te schrijven paper en de verzamelde informatie. Welkom bij de club!

Welkom Ane-Lena met een goed, wel triest verhaal. Zoals al is opgemerkt kunnen er enkele kleine verbeteringen in aangebracht worden. Andere ogen kijken anders dan de jouwe, zo heb ik ook van die andere ogen een hoop geleerd. Ik maak het me makkelijk door de voorstellen tot verbetering direct in de tekst te verwerken, dat bespaart me een hele hoop omschrijvingen en voor jou leest het makkelijk. Enkele opmerkingen. Staccato schrijven kun je ondervangen door zinnen aan elkaar te breien. Gedachten worden niet tussen aanhalingstekens gezet. Ik heb de laatste alinea in de tegenwoordige tijd gezet. Zo is de lezer nauwer betrokken bij het gebeurde. Ook vind ik het spannender en mysterieuzer als je de abortus niet benoemd. Wij sollers weten wel dat het daarom gaat. Blijven schrijven! :thumbsup: Het geheim De drie schilderijtjes bestonden uit groene en blauwe tinten. De kamer was nog steeds kaal en leeg. Het bed voelde koud en de witte lakentjes waren nieuw. Ze voelden stijf, te stijf. Ik liet een diepe zucht. Daardoor kon ik mijn gedachten even rust geven, gewoon even pauzeren. O ja. Ik zou straks meteen moeten beginnen aan de paper die ik nog moest schrijven. Ik had enkele weken geleden een onderwerp gekozen en de informatieve bronnen die ik zou gebruiken lagen netjes klaar. Ze lagen daar al twee weken. Maar in die twee weken had ik geen tijd gehad om me te concentreren. Ik moest beslissingen nemen. Beslissingen die niet voor mij bestemd zouden zijn. Althans tot twee weken geleden. ‘Gaat het met je?’ Hij haalde me uit mijn gedachten, de rotzak. Ik fixeerde mijn blik op het witte plafond. Of het met me gaat, vroeg hij. Natuurlijk gaat het niet, zou ik willen uitschreeuwen. Maar wat had het voor nut? We voerden deze discussie al twee weken. De beslissing hadden we samen genomen. Het was de juiste, daar waren we beiden van overtuigd. Tot vanmorgen. Rond half zeven maakte mijn mobieltje het verschrikkelijke geluid dat ik had willen negeren. Het doodvonnis. Letterlijk. Hij ontwaakte naast me en vroeg me of hij me met iets kon helpen. Ik gromde enkel en liep naar de veel te kleine badkamer. Ik bracht het mini-ding in, zoals men mij verteld had te doen. Er was geen weg meer terug. Ondertussen was hij opgestaan. Hij had enkele losse kledingstukken klaargelegd. Lief, dacht ik sarcastisch, me klaar maken om het doodvonnis verder af te handelen. We zijn inmiddels drie uur verder. Hier lig ik dan. In het bed met het maagdelijk witte beddengoed. Ik heb iets verschrikkelijk gedaan, denk ik bij mezelf. Wíj hebben iets verschrikkelijks gedaan, al zijn we nog maar veertien maanden een koppel. Niemand zal het te weten komen, dat hebben we van te voren afgesproken.
 Als ik ooit nog eens moeder wordt, zal ik terugdenken aan dit verschrikkelijke moment.