# 29 - Fataal

“Wat vind je ervan als we ons vijfentwintig jarig huwelijksfeest groots vieren?” In haar stralend blauwe ogen zag ik de blijheid en onbezorgdheid waar ik een kwart eeuw geleden voor was gevallen. De uitbundige uitstraling waarmee ze iedereen in haar omgeving meesleepte in haar geluk was heerlijk. Ze genoot met volle teugen van haar leven. Ik profiteerde mee van haar opgewekte karakter. Ze maakte me blij door haar ontembare optimisme, haar nooit falende goede humeur en haar aanstekelijke lach. “Nou, wat denk jij? Met een cruiseschip de Middellandse Zee over? Maar dan wel met de hele familie. Dat lijkt me echt te gek.” Tot mijn schrik zag ik folders liggen met enorme schepen op de voorkant. Zeekastelen met meerdere zwembaden aan boord, bioscopen, ontelbare restaurants en bruine lichamen die lachend genoten van al die luxe. “Ik heb al een super mooie reis uitgezocht. Kijk, deze.” Zwijgend nam ik de reisgids van haar over en liet haar uitgebreid vertellen over de prachtige reis die ze had gevonden. We zouden niet alleen varen, maar er was ook mogelijkheid tot het maken van excursies op het land. Prachtige kleurrijke foto’s omlijstten een dagschema van maar liefst zevenentwintig dagen. De foto’s zweefden voor mijn ogen, ze bezorgden me koud zweet. “We nemen de hele familie mee. Dat vind je toch goed? Zij mogen ook wel eens profiteren van onze bankrekeningen.” Ze kneep in mijn wang en liep gelukkig even de kamer uit. Het koude zweet werd warm. Het schip schommelde voor mijn ogen totdat ik omviel en hard met mijn hoofd tegen de tafel smakte. De bankrekeningen…, het woord galmde door mijn hoofd toen ik met een koude lap op mijn voorhoofd bijkwam. Ik hield zoveel van haar, zo vreselijk veel, al heel mijn leven. De erfenis plus de opbrengst uit de verkoop van de zaak was echt genoeg. Vijf miljoen verdeeld over verschillende banken en beleggingen. Genoeg voor een onbezorgd leven, inclusief cruise met de hele familie. Die eerste keer was fataal. Ik had meteen moeten omdraaien bij de draaideur, rien ne va plus.