Ik kijk naar hem. Liefdevol kijkt hij naar het meisje naast hem, niet naar mijn, ik heb mijn kans verspilt. En hij weet het niet eens. Niemand weet het. Alleen ik. Een verdrietig gevoel overspoelt me als ik weer naar hem kijk. Dan kijk ik naar mijn weerspiegeling in het raam. Langzaam verdwijn ik. Langzaam, veel te langzaam. Het doet pijn, om hem te zien zitten met haar en te weten wat ik heb gedaan. Het doet pijn dat ik daar niet kan zitten, maar ik heb mijn kans verspilt. Het meisje begint te lachen om iets wat hij zegt. Dat zal ik nooit kunnen doen. Niet meer. Niet nu ik langzaam verdwijn. Maar het is beter zo. Het is beter als hij het nooit weet, het is beter als hij me nooit heeft gekend, want als hij het wist ging hij me haten. Haten om wat ik gedaan heb. Weer kijk ik naar mijn weerspiegeling in het raam. Amper ben ik nog te zien. Het is mijn eigen schuld, als ik er niet was geweest zou het nooit gebeurd zijn. Het is allemaal mijn schuld. Mijn weerspiegeling is nu helemaal verdwenen. Een laatste gedachte schiet door mijn hoofd: “Als ik er niet was geweest, zou ze nog leven, als ik er niet was, zou zijn zusje nog leven. Maar ik ben er, en ik heb zijn zusje aangereden, ze hebben me bestraft, ze kwellen me, ze laten me langzaam verdwijnen.”