Wekelijkse opdracht #29 Het geheim Ik schuif opzij wanneer hij binnenkomt. Ietsje maar. Ik sla mijn benen over elkaar en kijk uit het raam. Zijn weerspiegeling gaat schuin tegenover mij zitten, aan de overzijde van het pad. Hij haalt een krant uit zijn tas tevoorschijn en lijkt geen acht op mij te slaan. Voorzichtig glijden mijn ogen terug de coupé in. Zijn voet wipt zachtjes op en neer. Mijn ademhaling normaliseert. Ik heb geen idee hoe lang we zo stilzwijgend samen zitten voordat hij opkijkt van zijn lectuur. Alsof hij iets zoekt, iets ruikt lijkt het haast, met zijn neus zo boven de krant omhoog gestoken. Onze blikken kruisen een tel voordat hij met een licht ophalen van zijn wenkbrauwen weer terugglijdt in zijn nieuwsberichten. Mijn kaken ontspannen. Intussen probeer ik te bedenken hoe het nu verder moet. Hoe ík verder moet. Zelfs als hij niets doorheeft, betekent dat niet dat ik het niet gedaan heb. Ik heb het gedaan. Per ongeluk, weliswaar, absoluut per ongeluk, maar een onacceptabel ongeluk. En ik heb geen idee hoeveel langer ik het nog geheim kan houden. Dadelijk rijdt de trein mijn station binnen. En dan? Hoe kan ik opstaan alsof er niets aan de hand is, in de stroom forensen meelopen alsof ik niets van hen verschil, mijn huis bereiken zonder dat de wereld mijn natte broek ziet?