Marietje kamt haar haren, maar kijkt niet in de spiegel. Ze durft zichzelf niet aan te kijken. Lukraak pakt ze haar lange haren bij elkaar en windt er een elastiekje om heen. Ze loopt de badkamer uit, naar de keuken en schenkt zichzelf wat thee in. Geen koffie vandaag. Ze is al veel te nerveus en het bittere vocht zou dat echt niet verbeteren. De knoop in haar maag wil maar niet wijken en met moeite werkt ze een boterham met jam weg. Gewoon kauwen en doorslikken. Ze maakt een lunchpakket voor de middag pakt vervolgens haar tas in. Vergeet ze niets? Nee, ze heeft alles. Ze trekt haar jas aan en wikkelt een shawl om haar hals. Ze slingert haar tas over haar schouder en gaat naar buiten. Het is fris. De rijp staat nog op het gras en de lucht is helder. Nu maar hopen dat ze niemand tegenkomt. Oh, de buurvrouw zwaait naar haar vanachter het raam. Marietje knikt met een zenuwachtig glimlachje terug. Oh, als mevrouw de Vries eens wist wat ze gedaan had dan zou die haar met de nek aankijken. Ze durft het niet eens op te biechten bij de plaatselijke pastoor. Wat zal die man wel niet van haar denken? Zij die de economie schade heeft berokkend. Wat als het dorp er achterkomt? Haar maag trekt weer samen. Ze zou naar een andere gemeente moeten verhuizen, of naar een ander land. Misschien wel naar een andere planeet! Zochten ze laatst geen mensen die op Mars wilden wonen? Maar die zitten vast niet te wachten op zo’n afschuwelijk oneerlijk mens als zij. Ze zouden haar met pek en veren moeten verjagen. Nee! Ze zouden haar levenslang moeten opsluiten, op water en brood. Zou dat zwaar genoeg zijn? Ze komt langs het station. De onheilsplek. Niemand had gelukkig gezien wat voor afschuwelijks ze gedaan had. Het was twee dagen terug. Ze had moeten rennen om de trein te halen en… had niet ingecheckt!