Het was spannend. Heel spannend. Ik durfde het nooit, want ik was de kleinste, de jongste en de minst sterke. Iedere keer wilde ik mee, maar ik bedacht me op het laatste moment. Ik was niet stoer en dapper genoeg. De andere kwamen altijd terug met grote verhalen, gierend en proestend van de lach. ‘Zag je de angst in zijn ogen! Haha. Alsof hij een spook zag!’ De groep trok er samen op uit en daardoor naar elkaar toe. Ik wilde dat ook. Een groep waar ik bij hoorde, een groep waarmee ik samen avonturen beleefde en een groep die mij ook beschermde wanneer dit nodig was. Ik hoorde bij de deze groep, maar langzaam maar zeker minder en minder. Je zag dat ze niet meer met me om wilde gaan, we dreven letterlijk uit elkaar. Maar ik begon te veranderen, mijn lichaam werd sterker en ik kon mezelf steeds sneller vooruit stuwen. De oudere van de groep verlieten onze school en er kwamen jongere bij. Ik was nu niet meer kleinste. Mijn moment ging eraan komen, en op een dag besloot ik mee te gaan. De zenuwen gierde door mijn lijf, maar ik was vastberaden. Ik wilde laten zien wat ik in petto had. Ik ging niet mee om te kijken, onwetend over de gevolgen die mijn acties zouden hebben. Ik wilde indruk maken, maar dit was niet de bedoeling. Je hoort wel vaker over deze dingen in het nieuws en meestal is het niet ernstig, maar af en toe zit er een bericht bij waarin het raak is. Dit was die keer. Zelfs in onze gemeenschap wordt dit afgekeurd en je ziet het bij diegene die ook over het randje zijn gegaan. De sociale doodstraf krijgen ze, en nu hoor ik bij deze groep. Het avontuur was geweldig. Het was vijandig maar toch speels en ik kon goed meekomen, maar op een gegeven moment rook ik bloed. Ik was mezelf niet meer, alle stoppen sloegen door en ik ging tekeer als een wild beest, en toen gebeurde het. Ik beet hem dood, die arme surfer.