(Min of meer) vervolg op #25 http://www.schrijvenonline.org/forum/themaforums/… Ik hou je in mijn armen, wiegend laat ik je je nieuwe thuis zien. Jouw blauwe kijkers, vochtig door je oorverdovende huilbuien, staren me nietsvermoedend aan of vragen ze nu: 'Wie ben jij?'. Paniekerig sus ik mezelf. "Klein prinsesje, mijn klein prinsesje. Papa is hier. Je beseft niet wat ik gedaan heb, toch?" Je ligt te soezen in mijn armen. De boze buitenwereld is je nog volkomen onbekend. Jij houdt het enkel bij slapen, huilen, eten en poepen. Ik zucht, knuffel je iets steviger en besef dat mijn fantasie met me op de loop gaat. Jouw wiegje wacht al enkele jaren en je kamer is nog ongebruikt, maar nu het zover is, ben ik vergeten het stof af te nemen. Ik had de hoop al opgegeven, vermoed ik. Ik zet je in je wipstoel, waarna ik je bed opmaak met nieuwe dekens uit de kast. Het is moeilijk om je los te laten, mijn perfecte kleine meid, maar ik weet dat je je dutje hard nodig hebt. Straks kom ik nog even naar je kijken. Nu moet ik eerst bellen naar de cliniclowns en mijn afwezigheid voor vandaag verantwoorden. Ik ben ziek, dat ga ik hen vertellen, niet dat het gelogen is. _____________________________________________________________ (met aangepaste voorlaatste zin, na Mili #1) Mijn vrijwilligerswerk bij de cliniclowns is verleden tijd. Dat staat vast. Maar hoe ga ik mijn plotse stop verantwoorden zonder argwaan te wekken? Ik ben ziek, dat ga ik hen vertellen, niet dat het gelogen is.