Met een brede glimlach op mijn gezicht sluit ik de schuurdeuren en na nog even ruzie te hebben met het verroeste slot hoor ik de bekende *klik*. Ik word overmand door trots en zachtjes grinnikend loop ik snel naar de achterkant van het huis. Brrr! Zelfs met drie truien aan is het nog koud. Bij de deur laat ik mijn ogen nog een keer over het terrein glijden om er zeker van te zijn dat ik geen sporen heb achtergelaten. Niets opvallends. Ik zet mijn schoenen terug in het daarvoor bestemde hok onder de trap. Alles zo zachtjes mogelijk. Niet dat betrapt worden nou zo’n ramp zou zijn, maar toch. Het zou zonde zijn van de hele onderneming. Alle moeite. De achterdeur doe ik expres niet op slot. Mijn maag rommelt. Zal ik nog iets te eten pakken voordat ik weer mijn bed in kruip? Bijna schiet ik in de lach om mijn eigen stupiditeit. Even serieus nu Rosanne, spreek ik mezelf toe. Nog een laatste keer kijk ik de keuken rond en ik besluit dat het er perfect uitziet. Ik dim alle lichten, sluit zachtjes de keukendeur en loop op mijn tenen naar boven. Mijn adem ingehouden. Waarom slaap ik nou net op de zolderkamer! Op de overloop hoor ik mijn vader en mijn broers snurken. Wat een herrie! Maar het betekent dat niemand iets heeft gemerkt. Voor de badkamer twijfel ik nog even of ik naar de wc zal gaan maar uit angst dat er dan iemand wakker wordt doe ik het niet. Het zal nog maar twee uurtjes duren voordat iedereen opstaat. Ik kan niet wachten tot het hele huis wakker is en ik hun gezichten kan zien! Zullen ze er later wel om kunnen lachen? Snel berg ik mijn truien op en kruip ik weer in mijn warme bed. Wat zullen ze raar kijken! Mijn moeder zal zich kapot schrikken. Alweer enkele weken loopt ze te zeuren over de kerstdagen en dan komt ze er morgenochtend achter dat al het eten verdwenen is. Nou ja, de dieren verdienen toch ook een kerstontbijt.