#28 - Zoals altijd

De sfeer is goed omschreven. HP heeft een bitter leven denk ik. Wel jammer dat dit de realiteit is voor veel (te veel) mensen.

Dag Leonardo, Mooi ingetogen stukje. Ik lees er het 'zoals altijd' van een tippelaarster in. Waarschijnlijk aan de heroïne, gezien de verse, maar verlammende, vrolijkheid.

Mooie, sfeervolle tekst Leonardo. Ik pak even een scherp mesje voor het fijnere fileerwerk. 'de verse vrolijkheid' - ook ik vermoed drugs, maar ik vind dit te vaag. De schrijver presenteert een raadsel en verraadt daarmee zijn aanwezigheid. Het woordje 'liefdeloos' zou ik weglaten om dezelfde reden. Te duidelijk de schrijver aan het woord. 'Ze slikt' zou je weg kunnen laten.

Dank jullie voor de moeite van het lezen. @Johanna - het is niet zo algemeen bedoeld. @Woody - Dank. Ja, je bent warm :) @Ostinato - Eens met "verse". Ik had eerst "onbekende" maar moest dat zonodig voor een allitererend woord vervangen, als in "nieuw". Ik bedoelde op zichzelf geen drugs. De straat is metaforisch voor de grens tussen het licht en het donker, de voorkant en de achterkant van de samenleving. Liefdeloos drukt de mechanische seks uit die ze kent, maar je hebt wel een punt dat het wat over the top is.

@Leonardo, Maar zo 'algemeen' is het. Uiteraard had ik liever gewild dat minder meisjes en jongens in deze situatie zouden leven. Ik kan ook wel van alles tussen de regels willen doorlezen. Het is sfeervol beschreven. Maar daardoor verandert het niet.

Ik ken het woord alleen maar als klikklakken. Tijd om uit de duisternis te stappen. (Dit lijkt me duidelijk genoeg) De verse vrolijkheid ontgaat me. Arme meid. Het wordt tijd haar te bevrijden. Gelukkig ben jij in de buurt.

Ik zal dat klikklakken aanpassen. Ik vind het beroerd lezen, dat wel.

De rauwe eerste zin deed mijn adem eventjes stokken. Ik houd daar wel van, niet zozeer pis en braaksel, als wel de beschrijving van de realiteit. De 'verse' vrolijkheid zou inderdaad ook gelezen kunnen worden als de terugkerende, nieuwe vrolijkheid maar het samengaan van deze twee woorden wringt enigszins voor mijn gevoel. Dan heb ik een vrouwelijk vraagje. Als je hak zo vastzit, is het dan niet dat je niet alleen het uiteinderubbertje kwijtraakt maar dat dan ook het leer van je hak zich plet en heel naargeestig omhoog schuift? 'Voorbijsluipende wagens' vind ik prachtig; het sluipende voorbijtrekkende manvolk omgezet in auto's. Weer een heerlijk intrigerende tekst van je.

Mooi Leonardo, die eerst regel, de sfeer. Toch ga ik er ook maar eens met een fileermes doorheen. Als dank voor al jouw bijdragen. Met de eerste zin, weet je eigenlijk al meteen waar dat naar toe gaat. Mooi. Aan de overkant van de straat lonken de lichten Klopt, mij zullen ze zeker lonken, maar of ze haar lonken weet ik niet, denk ik niet. Hier in het duister is ze nog onzichtbaar, werkt ze nog niet, is ze nog veilig. In de lichten is ze aan het werk. Ik denk niet dat dat haar aanlokt. Tijd om naar elders te gaan, Dit sluit aan bij de lichten, en het lijkt dan of ze niet naar de lichten moet gaan, maar dat bedoel je wel. (niet echt een mooie zin, hopelijk begrijp je wat ik bedoel) Daarna beschrijf je pas dat het tijd is om uit het duister te stappen. Ik verwacht dat ze direct haar hak uitdoet. als je je voet verstuikt (want daarom doet het toch zo'n pijn?) blijf je toch niet in zo'n vreemde hoek met je enkel zitten? en ga je helemaal niet met je pijnlijke voet in die schoen en dan wrikken? Oef dat doet pas echt pijn. Getikte gedachten vind ik lelijk. Maar ja, dan weer een zinnetje als: hij zal niet blij enz, mooi zo'n understatement of hoop je dat het daar bij blijft? En het einde. Pijnlijk dat vooral.Heel voelbaar.

Leonardo, Ik ben het met Henny en Mili eens, die eerste regel maakt het helemaal. Zeer beklemmende en sterke eerste zin en daarna ook een aantal zeer treffend geschreven beelden. Ik voel dat je de tekst helemaal in je bezit hebt en controleert als een dirigent, zoals trouwens ook je HP gecontroleerd wordt. Ze 'onderdrukt haar misselijkheid' is ook zo treffeffend neergezet en het beeld dat ze vast zit met haar hak staat helemaal symbool voor de situatie waarin ze zicht bevindt. De dubbele bodem die ik meen te zien doet mij nog meer genieten. Die zie ik trouwens ook in 'het beschermende rubber aan het uiteinde'. Driedubbele bodem, ze kan niet goed meer stappen, ruineerde haar schoenen (sorry kan nog altijd geen trema's typen hier), bewijst haar onkunde tegenover haar pooier en zal daarvoor boeten... en het rubbertje aan het uiteinde doet me ook nog verder denken... Dat zet je dus allemaal neer in dat ene beeld. Pfff... geweldig. Ik zat in feite terug op het Rode Plein waar ik jaren geleden logeerde en zag hoe Russische vaders in afgeleefde autootjes veel te jonge dochters kwamen afzetten voor het staatshotel. De meisjes konden amper lopen op hun stilletto's en hadden duidelijk geen ervaring. Een schokkend beeld dat je mij onmiddellijk terug in herinnering bracht. Ik ruik niet alleen de smerige geuren van de straat maar ook de ontgoocheling van de meisjes.

Rynlandt beschrijft het treffend. Tragische woorden over een realiteit die zich in duister en verdoemenis voltrekt. Mooi geraakt met jouw woorden,Leonardo.

Leonardo, het begin van je verhaal vind ik sterk. Met enkele mooie zinnen breng je me in de sfeer van een rosse buurt. Je hp is een stoephoertje die beseft welk ongelukkig leven ze leidt en graag zou willen ontsnappen, maar dat niet kan omdat ze helemaal afhankelijk is van haar pooier. Met de tweede alinea heb ik dezelfde moeite als Henny. Ik stel me de situatie voor zoals je hem beschrijft en vind het vreemd dat ze die schoen niet loswrikt met haar handen. Dat is nl. veel makkelijker en efficiënter dan met haar pijnlijke voet. Verder vind ik ook dat je je onnodig in nevelen hult, die het de lezer niet makkelijk maken om tot het begrip te komen dat je zeker voor ogen zal hebben gestaan. Wat bedoel je bijvoorbeeld met je mooie zin ‘de verse vrolijkheid verlamt haar’? Als lezer wil ik graag onmiddellijk weten wat die ‘verse vrolijkheid’ is. Hier haak ik even af om te bedenken wat dat zou kunnen zijn, maar mijn fantasie schiet nog tekort. Een minuut later begin ik voor de goede leesorde maar weer bij het begin en lees nu over mijn raadsel heen naar de tweede alinea. Daar struikel ik ook over enkele zaken die ik niet kan rijmen, zoals dat gehannes met die schoen, het krankzinnige idee van die harde, koude en liefdeloze grond en die 'hij' (pooier?) die niet blij met haar zal zijn. Is dat omdat het beschermde rubbertje niet meer aan haar hak zit?? Nog enkele zeurpuntjes, zoals dat hier genoemd wordt. Naast ‘pis‘ zou ik een woord uit dezelfde klasse gebruiken, dus ‘kots’. Of ‘urine‘ en ‘braaksel’, óf ‘pis‘ en ‘kots’. Gezien het milieu waar ze langs loopt kies ik voor het laatste. ‘getikte gedachte ‘ vind ik hier storend, omdat het tikken van die stiletto’s nog naklinkt. ‘Idiote gedachte‘ vind ik al beter. Wat ik hier, en ook elders niet goed begrijp, is dat er vaak raadselteksten worden geplaatst door het niet volledig benutten van de 250 woorden die ter beschikking zijn gesteld. Jij hebt nog 81 woorden ruimte. Waarom benut je niet een deel ervan om tot een heldere communicatie met de lezer te komen? Nevelen ogen mysterieus, maar ontnemen de lezer ook een heldere blik op je verhaal. Als je tekst voor ons geen onoverkomelijke vraagtekens meer heeft, zien we mogelijk ook op eigen kracht dat er mooie metaforen in zijn verwerkt. Ik weet zeker dat je daar heel erg goed toe instaat bent. Deze laatste zin brengt me even terug naar de lagereschoolbanken. Toen had ik een meester die langs de banken patrouilleerde en je werk controleerde waar je mee bezig was. Als hem iets niet zinde watste hij je met zijn slap-leren brillenetui om je oren en zei dan: “Leo, dit kan veel beter.” :) Tot slot: dit was een leerzame les.

Leonardo,

Aan de overkant van de straat lonken de lichten

Niet voor haar lijkt me. Ik vind het niet zo. Maakt niet uit. op naar het volgende verhaal.

Leonardo, de sfeer vind ik heel indringend en pakkend, ik kan de stank van de straat ruiken en voelen. De diverse 'raadsels' en verhullende nevelen die naar mijn idee worden opgeworpen leiden me wat af. Lonkende lichten, verse vrolijkheid, ik kan dat niet zo plaatsen. Juist bij een onderwerp als dit werkt het denk ik sterker als de lezer aan de haren in in de rauwe realiteit getrokken wordt, die van pis en kots dus, koude stoepen en liefdeloze seks, zonder opsmuk. Je stukje leidt hoe dan ook tot zeer interessante discussies. Fijn en erg leerzaam! :o

Na een paar minuten beseft ze dat ze hier niet kan blijven zitten.

Was ze buiten westen?

Ik ga niet inhoudelijk in op jouw stuk tekst maar probeer weer te geven welk beeld ik heb na het lezen ervan: Een zwart- wit scene uit een 'stomme film' van een gevallen vrouw die geketend zit in haar situatie. Het gebruik van de vele grijstinten geven de scene kleur! :thumbsup:

Prachtig verhaal, Leonardo. Ik zie de locatie helemaal voor me. Een vieze donkere straat waar alle gure types van de nacht komen. Het verlangen van deze vrouw/meisje/travestiet(?) zijn met wrange gevoelens weergegeven.

In dit geval vind ik het uitpluizen van je tekst afbreuk doen aan je stukje. Ik vind de sfeer, de geur en de gemoedstoestand van de hp erg mooi en beeldend omschreven. Wel struikelde ook ik over "verse vrolijkheid", maar daar is al genoeg over gezegd.

O ja, dit nog. 'Ze onderdrukt haar misselijkheid'. Waar komt die ineens vandaan? M.i. kun je misselijkheid niet onderdrukken, wel de vaak er mee gepaard gaande neiging tot braken.