Ik wil, maar ik mag niet. Ik kan, maar ik mag niet. Ik kijk, en zelfs dat mag ik niet. Ik krijg het er op mijn heupen van. Letterlijk. De kilootjes komen erbij als ik er nog maar naar kijk. 'Één hapje kan geen kwaad.' zegt een stemmetje in mijn hoofd. Maar het kan wel kwaad. Ik voel dat ik opnieuw in oude gewoontes verval. Ik sluit mijn ogen en duw na een seconde mijn rechter ooglid naar boven. Stiekem piep ik tussen mijn wimpers. Wat ziet het taartje er lekker uit. 'Je kan het opeten en daarna snel naar de badkamer rennen. Zoals vroeger.' juicht het stemmetje me toe. 'Dan komen er geen vetophopingen naar je heupen. Die maken je alleen maar dik, dikker, dikst.' Wat moet ik toch doen? Ik ben te zwak om dit alleen te doorstaan. Ik ben een hoopje ongeregeld. Waar is iedereen toch naartoe op momenten dat ik ze nodig heb? Help me toch! H.E.L.P.! Ik zet een stap naar voor en ik kijk. Ik kom nog dichter en ik ruik. En dan grijpt mijn hand naar het taartje. Ik wil het niet. Ik mag het niet. En toch doe ik het. Mijn mond vormt zich rond het taartje en het is op voor ik het heb kunnen proeven. Ik loop naar de badkamer terwijl tranen over mijn wangen stromen. 'Yes, gelukt!' roept het stemmetje me toe. En ik, ik heb weer gefaald...