Bart, Jochem en Tecla hingen op de bank in de keuken. Pleun werd bijna stoned van de hashlucht toen ze binnenkwam. “Ha, die Pleun!” Jochem sprak met een dikke tong. “Pleuntje! Kom erbij zitten,” zei Tecla. “We zijn aan het filosoferen!” Bart lag met zijn hoofd achterover, in trance of bewusteloos. “Ik ga naar mijn kamer. Ik heb gewerkt.” “Toch niet weer aan die doodskisten voor die begrafenismevrouw? Ik snap niet dat je daarmee in bed stapt. Net of je bij Dracula gaat liggen. Gadverdamme!” Tecla trok een gezicht alsof ze zojuist een hap bedorven eten naar binnen had gewerkt. “Zoiets zeg ik ook niet over jouw scharrels.” Pleun liep naar de keukendeur. “Nou, nou, wat zijn we snel aangebrand vandaag. Let op mijn woorden, jongens, straks gaat ze trouwen.” “En ik word haar bruidsmeisje.” Tecla’s stem sloeg over. Pleun de deur van haar kamer achter zich dicht en ging op de rand van het bed zitten. Wat een rotzooi was het toch. Ze moest het hier eens flink onderhanden nemen. De afwas van het aanrecht en de kleren opruimen. Morgen eerst maar een kledingkast maken. Het was geen gezicht, al die broeken en truien aan het schoolbord. Vanuit de keuken klonk het gelal van haar huisgenoten steeds luider. Een huis met een tuin en een voordeur die ze achter zich dicht kon trekken. Waar Mirte rustig zat te lezen als ze thuiskwam. Ze wuifde het beeld snel weg.