In memoriam korporaal Juan Diaz Het dorp kan groot noch klein genoemd worden. Het past onopvallend precies in het kleine dal, ingesloten door dicht begroeide hellingen. Het heeft een mooie naam: Tres Cascadas de Juan Bautista. Het dankt die naam, en waarschijnlijk zijn bestaan, aan de drie kleine watervallen die het riviertje voeden dat hier tot rust komt en door het dal zijn uitweg naar het grote meer heeft gevonden in de nauwe kloof aan de zuidkant van het dorp. Behalve die naam lijkt het geen bijzondere ambities te hebben. Het ademt een sfeer van bescheiden tevredenheid uit. Het biedt zijn inwoners genoeg ruimte voor vruchtbare akkers aan de rand, kleine huizen die aan smalle straten liggen, en een plein waar al die straatjes samenkomen. Aan het plein ligt een café, het dorpshuis, de woning van dokter Bravo, en het bescheiden kerkje met daarnaast het kerkhof waar slechts één boom groeit. Als de zon op haar hoogste punt staat, is het zwart marmeren graf aan de voet van de boom bijna onzichtbaar; gevangen in de schaduw. Op dat tijdstip zit er een meisje, ligt er een vers geplukte bloem. Iedere dag. Op zondag, na de mis, staan haar vader, moeder en haar acht jaar oudere broer Miguel naast haar. Ook dan bidt Juanita Esperanza bij het mooiste graf van het dorp voor een oude eenzame korporaal, die wilde dat zijn leven niet zonder betekenis zou zijn, en die haar vader, ergens ver weg, in ruil voor twee beloftes de vrijheid schonk.