Ik kijk omlaag naar het spiegelbeeld van de lucht in de fjord, dat nog blauwer is dan de werkelijkheid boven me. Het water is zo glad dat ik bijna verwacht een zwart silhouet te zien van mijn voetzolen en voorovergebogen hoofd. Er heeft zich vanochtend al een hele groep toeristen verzameld op het 604 meter hoge rotsplateau boven de Lysefjord dat de Preikestolen genoemd wordt. Allemaal hebben ze twee uur gewandeld om hier te komen. Ik ben tussen het geroezemoes en de kleurige t-shirts door naar de rand gelopen. Nu laat ik mijn benen nonchalant naar beneden hangen, terwijl om mij heen mensen languit op hun buik liggen. De hoogte doet mij niets, ik kom hier voor de diepte. De zon schijnt recht in mijn gezicht: het spel is begonnen. Ik strek mijn tenen naar beneden en span mijn bilspieren. Mijn handpalmen zetten zich af tegen de warme steen. Ik geniet van de zuigende kracht uit de fjord en van het wervelende vuur van de zon in mijn ogen. De drang om los te laten is enorm, maar als ik niet beweeg zal ik niet vallen.