Ze is mooi. Niet doorsnee knap als veel blonde vrouwen. Nee, ze is bijzonder. Een magische energie straalt van haar af wanneer je langs haar loopt en je valt even stil. Zonder te knipperen staar je haar aan en zij staart terug. In haar donkerbruine ogen lees je liefde, empathie en passie. Maar vooral iets mysterieus. Haar ogen boren zich in de jouwe. Zij lijkt precies te weten wie je bent. In die paar seconden val je voor haar, zoals velen voor jou deden. Zelfs blijft zij een raadsel, een met onbeschrijfelijke aantrekkingskracht, nooit zal je haar echt zien. Alleen de vage contouren van haar karakter zijn zichtbaar. Zij speelt een rol. Zij speelt hem magistraal. Het spel van deze liefde kent zij immers als geen ander. Nooit geeft ze valse hoop. Ze geeft iets, net genoeg, om tevreden te zijn. Ze laat je narigheid vergeten en je voelt je weer even geliefd. Ze kijkt dwars door je opgezette masker, ziet je echte ik en heel even wordt er van je gehouden. Ze ziet het als haar levenstaak, mensen te helpen dit geluk te vinden. Als jij blij bent, dan is zij dat ook. Maar als je weg bent, het spel is uitgespeeld en haar taak weer even is volbracht, dan ligt ze daar alleen. Huilt ze zich door eenzame nachten. En zolang als de liefde haar niet wil zal zij daar blijven. Smachtend naar meer. Opgesloten achter rode ramen.