Het was koud, vreselijk koud en bovendien heel erg donker. Hij had nooit verwacht dat het hier zo donker zou zijn en pas nu besefte hij, dat hij er niet had over nagedacht, het overviel hem, niet alleen het donker maar vooral die verschrikkelijke koude die zich langzaam maar zeker in zijn porien nestelde: kippenvel. Hij kroop langs de wanden van zijn ruimte op zoek naar een hoek. Misschien was er ergens nog een restje warmte te vinden, en terwijl zijn tastende handen langs het metaal van de wanden gleden voelde hij brandblaren op zijn vingers ontstaan. Moedeloos hurkte hij neer, kromp in elkaar, ademde in - langzaam en heel bewust - door zijn neus, verwarme de lucht in zijn longen en ademde daarna voorzichtig weer uit onder zijn dunne jas. De uren verstreken. De geur van de bevroren kadavers drong bij iedere adem bij hem naar binnen. Ze hingen aan de haken maar hij kon ze niet zien in het donker, hij wist gewoon dat ze er waren, hij had ze gevoeld en nu drongen ze ongevraagd zijn longen binnen. De geur van de eenzaamheid of van de dood, dacht hij bij zichzelf, en de twijfel bekroop hem nu pas helemaal, kon je bevroren kadavers ruiken? Zouden ze straks als ze hem vonden, zijn eigen kadaver ruiken? Vermoeid en verdoofd vocht hij tegen de slaap. Waarom was hij in deze verdomde koelcontainer gekropen? En terwijl hij dacht aan zijn droom, het beloofde land, dertig kilometer over zee, werd de duisternis nog dieper en breder dan ze al was en deinde ze uit over een eindeloos weidse zee. Zijn zee, zijn vrijheid. (Sorry, ik heb dit hier direct on-line in een ruk moeten schrijven - letterlijk schrijven on-line dus)