"We hebben een weekendje Parijs geboekt." Mama staat te zwieren met haar billen van enthousiasme. "Oh geweldig, la ville d'amour! Als jullie naar het Louvre gaan, wil je dan veel foto's nemen?" Al sinds The Davinci Code wil ik het Louvre en Parijs maar al te graag bezoeken. Ik heb echter de gelegenheid nog niet gehad. "Ik heb een beter idee. Je kan je foto's zelf trekken." "Echt?" Ik staar haar in ongeloof aan. Ik krijg eindelijk de kans om mijn droomstad te ontdekken, maar dan wel met mijn ouders. Leuk is anders. "Roger, jij en ik?" Ik heb écht geen zin om mijn hele weekend in hun bijzijn te spenderen. "Nee, met z'n vieren. Roger wou Kurt er ook bij. Jullie zullen wel een kamer moeten delen. Drie kamers boeken is iets te veel van het goede. Dat vind je toch niet erg?" In mijn onderbuik fladderen plotsklaps duizenden vlinders. Ik kan mijn geluk niet op en het is moeilijk om mijn gezichtsuitdrukking neutraal te houden. "Neen, is wel goed." Gespeeld onverschillig pols ik naar de bedoeling van ons uitje. "We moeten toch niet de hele tijd bij jullie blijven hé? Daar heb ik geen zin in." "Nee hoor, jij en Kurt mogen gerust je eigen gang gaan. Jullie kunnen het avontuur opzoeken, terwijl wij genieten van een romantisch weekendje." Ik luister niet langer naar mama's getetter. Mijn gedachten zitten al bij de inhoud van mijn koffer: een nieuw lingeriesetje en enkele condooms zijn nu een absolute must.