‘Dit moet echt afgelopen zijn, je kunt niet elke week meerdere dagen te laat komen.’ Jaap deed het niet expres. Het was geen bewuste keuze, het gebeurde gewoon. ‘Ja maar de accu van de auto was leeg’ zei Jaap, hij verzon het ter plekke. Marc wreef door zijn grijze haar, het weinige wat er nog over was. Hij wees naar Jaap’s trillende hand en keek hem strak aan. ‘Kom op, iedereen weet het’ zei hij ‘Kijk dan naar je handen, je rode ogen. Je moet echt stoppen met die troep, Jaap, dit kan je baan kosten, besef dat goed.’ Jaap’s gezicht liep vuurrood aan. Hij balde zijn trillende hand tot een vuist. 'Ik heb mezelf onder controle hoor!' 'Je hand toch niet echt, je houd jezelf voor de gek, Jaap.' Hij had er lang genoeg rekening mee gehouden. Jaap trok zijn hand terug en legde hem op zijn been onder tafel. 'Wat doet het ertoe? Ik ben er nou toch.' 'Kijk dan toch eens in de spiegel man. Ik kan het zelfs ruiken, dit moet stoppen, Jaap, en wel nu!' ‘Niemand heeft iets te maken met wat ik doe in mijn vrije tijd, niemand!’ Spuug vloog uit zijn mondhoeken. ‘Wel wanneer je baan op het spel staat eikel!’ Zijn vuist knalde zo hard op de tafel dat zijn koffie over de rand van de mok klotste. ‘Niemand zeg ik toch verdomme!’ Jaap vloog op uit zijn stoel, draaide zich om en sloeg de deur zo hard achter zich dicht dat alle ramen in het kantoor trilden.