Geen afbeelding

Lid sinds

9 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Manonos 12 oktober 2014 - 17:03

#25 Ik geloof.

Altijd als ik luister naar de stem van Lara Fabian, dringt ze diep in mijn hart. Verscheurend. Je suis malade, NEE ik ben niet ziek. Altijd jaloers op mijn zussen, als enige jongen. Ik wilde ook zo zijn. Vader was woest toen hij me zo zag. Of ik helemaal besodemieterd was! En dan de dominee, nadat ik hem eindelijk in vertrouwen durfde nemen. 'Men mag niet ingrijpen in Gods schepping,' galmt nog steeds na. Hij vroeg niet eens hoe ik me voelde. Ik voel me moe, hondsmoe. Van het onderdrukken van mijn emoties en de walging over mijn lichaam. Het is hier onbespreekbaar. Het artikel uit een krant, gevonden in de trein, is mij tot steun. Ik houd me vast aan het verhaal van een transvrouw die schrijft jaren in dezelfde situatie te hebben gezeten als ik nu. Pas onlangs is ze begonnen met hormonen. Nog even ben ik alleen. De Lutheravond duurt nog zeker tot 22.00 uur. Ik kleed me uit en pak mijn jurk. Ja, zo moet het zijn. Ik als vrouw, de rest van mijn leven. Ik probeer mijn vrees voor Gods oordeel tot bedaren te brengen en zet een andere cd op. R. Kelly sleept me er doorheen met zijn woorden: I believe, I believe, I believe!

Geen afbeelding

Lid sinds

10 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Johanna B. 12 oktober 2014 - 21:07
Knappe monoloog. Zeker een verboden verlangen. Ik voelde mee met HP, het zal niet meevallen om voor altijd 'verkeerd' te moeten zijn in zo'n gemeenschap.

Geen afbeelding

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dana M 12 oktober 2014 - 22:28
Ik voel me ook wel eens in het verkeerde lichaam zitten, maar dat heeft weer meer met leeftijd te maken. Bij deze monoloog voel ik het verlangen en het verboden beide even zwaar. Goed overgebracht dus

Geen afbeelding

Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Marietje 12 oktober 2014 - 22:52
Mooi gedaan! Om de aandacht van de lezer langer vast te houden had het onthullen van het verboden verlangen beter aan het einde van het verhaal kunnen worden benoemd. Originele invulling! :thumbsup:

Profile picture for user bartsnel

Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
bartsnel 12 oktober 2014 - 23:12
Erg mooi beschreven, maar inderdaad eens met eerdere reageerders; door het gelijk te benoemen wordt het moeilijker de spanning vast te houden. Mij is ook niet helemaal duidelijk waarom ze muziek speelt die haar pijn aanwakkert.

Geen afbeelding

Lid sinds

9 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Manonos 13 oktober 2014 - 9:37
Dank allen voor de reacties. @Henny. Implicieter bedoel je dan bijvoorbeeld gewoon een krantenartikel benoemen ipv nog vertellen dat deze in de trein gevonden is? Of de muziek minder toelichten? Dit is een onderwerp waarin ik me uitgedaagd voelde. Transseksualiteit en gereformeerd zijn 2 onderwerpen die heftig met elkaar botsen (en mijlen ver van mijn eigen leven staan). Ik wilde zo goed mogelijk de emotie neerzetten. Ik hoor graag van je wat jij dan bijv. anders zou doen. @Marietje. Later het verlangen onthullen schrijf je. Vanaf wanneer is voor jou het verlangen al duidelijk? Ik lees het net even terug en vermoed dat ik inderdaad al bij het stukje van de zussen misschien al te veel weggeef? @Bart idd denk ik dat ik de spanning misschien nog iets langer zou kunnen vasthouden. Ik ga eens kijken hoe ik het anders zou kunnen/willen doen. Wat betreft de muziek, er zijn mensen die zich juist gesteund voelen door dramamuziek (ahum, ik vind het zelf soms ook heerlijk daar even helemaal in mee tegaan, alvorens weer over te stappen naar verfrissende/opliftende zaken :-)) Grappig dat jij alvast praat over een zij. Dat zal de HP zeer waarderen.

Geen afbeelding

Lid sinds

9 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Manonos 13 oktober 2014 - 10:47
@Anne, bedoel je dan ook het stukje rondom de zussen, dat hij zegt dat hij ook zo wil zijn? Bedankt voor je reactie.

Geen afbeelding

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Anne Borneman 13 oktober 2014 - 11:07
@Anne, bedoel je dan ook het stukje rondom de zussen, dat hij zegt dat hij ook zo wil zijn?
Ik bedoel dan voornamelijk het stukje met de krant. Daarvoor heb ik namelijk zelf al de conclusie getrokken en nu voelt het alsof je me er nog even extra op wijst voor het geval ik het niet door had. Naar mijn mening kun je dat beter weglaten.
Ik kleed me uit en pak mijn jurk. Ja, zo moet het zijn. Ik als vrouw, de rest van mijn leven. Ik probeer mijn vrees voor Gods oordeel tot bedaren te brengen en zet een andere cd op.
Hetzelfde geldt voor dit stukje. De eerste zin is voor mij genoeg. De tweede is is te veel, daarin leg je het me nog een keer uit. Ik zou de tweede zin ertussen uit halen. Maar doe vooral wat jij wilt, iedereen heeft weer een andere smaak ;).

Geen afbeelding

Lid sinds

9 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Manonos 13 oktober 2014 - 11:36
@Anne. Dank voor je snelle reactie! Ik ga er vanavond eens mee aan de slag. Ik snap wat je bedoelt met het stukje over de jurk. En mogelijk het hele stuk over de krant eruit? Al doende leert men he. :nod:

Profile picture for user Leonardo Pisano

Lid sinds

13 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Leonardo Pisano 13 oktober 2014 - 13:26
@Leonardo, kun je voor mij ook aangeven wat jij dan minder zou doen? Ik leer graag.
Andere reacties wijzen in de richting die ik bedoelde. Net als wat Henny zegt, leg je het naar mijn smaak te expliciet uit. Daarmee haal je een stuk lezersbeleving weg, althans voor mij (ik denk dat Henny hetzelfde bedoelt). De crux is de emotie niet te benoemen. Afwijzing en pijn, bijvoorbeeld [r.7], is al volstrekt duidelijk en door het te vertellen, doe je het emotionele effect teniet. Ouders van jonge kinderen wordt vaak geleerd dat ze hun kinderen moeten leren hun emoties bij de naam te noemen. Dat helpt hen de emoties te herkennen en te beheersen, en daarmee de emoties van hun scherpe kantjes te ontdoen. Hetzelfde geldt voor emoties in fictieverhalen: benoemen van de emotie heeft een mitigerend effect.

Geen afbeelding

Lid sinds

9 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Manonos 13 oktober 2014 - 14:05
@Leonardo. Je zet me gelijk aan het werk, opzoeken wat mitigerend is. :unibrow: Gevonden hoor. Ik begrijp wat je zegt. Ga opnieuw het verhaal bekijken en hier en daar aanpassen. Ben wel benieuwd waar je je kennis vandaan hebt mbt tot emoties en kinderen. Nooit iemand gehoord die dit geleerd heeft (op de school voor ouders van jonge kinderen misschien ;) :) Dank voor je extra feedback.

Profile picture for user Dos Wijnhof

Lid sinds

12 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dos Wijnhof 13 oktober 2014 - 17:40
De vrees voor Gods oordeel heeft al voor heel wat ellende gezorgd. Laat je HP zich in een nauwsluitende jurk steken met bijpassende pinschoenen en de rest van haar leven niet anders gekleed gaan. Er is nog steeds een tekort aan vrouwen. Goede invulling van de schrijfopdracht, Manonos.

Geen afbeelding

Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Marietje 13 oktober 2014 - 20:12
@Marietje. Later het verlangen onthullen schrijf je. Vanaf wanneer is voor jou het verlangen al duidelijk? Ik lees het net even terug en vermoed dat ik inderdaad al bij het stukje van de zussen misschien al te veel weggeef?
Klopt. Dat hij de enige jongen tussen de zussen is wel benoemen maar niet het jaloers zijn. Misschien dat hij zich thuis voelde als enige jongen tussen de zussen? Dat verwijst er wel naar, maar kan ook anders worden uitgelegd. Zie verder reactie van @Anne en @Leonardo.

Geen afbeelding

Lid sinds

10 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Schrijfcoach H… 13 oktober 2014 - 22:26
Iets wat ik niet gauw doe, maar ik ga nu in je tekst strepen. Elk dingetje uitleggen wordt een lang artikel. Maar eens wat je vindt. Ik heb alle zinnen weggehaald die volgens mij net iets teveel van het goede zijn. Dit is dan wat er overblijft:
Altijd als ik luister naar de stem van Lara Fabian, dringt ze diep in mijn hart. Verscheurend. Je suis malade, NEE ik ben niet ziek. Altijd jaloers op mijn zussen, als enige jongen. Ik wilde ook zo zijn. Vader was woest toen hij me zo zag. Of ik helemaal besodemieterd was! En dan de dominee, nadat ik hem eindelijk in vertrouwen durfde nemen. 'Men mag niet ingrijpen in Gods schepping,' galmt nog steeds na. Het artikel uit een krant, gevonden in de trein, is mij tot steun. Ik houd me vast aan het verhaal van een transvrouw die schrijft jaren in dezelfde situatie te hebben gezeten als ik nu. Pas onlangs is ze begonnen met hormonen. Nog even ben ik alleen. De Lutheravond duurt nog zeker tot 22.00 uur. Ik kleed me uit en pak mijn jurk. Ja, zo moet het zijn. Ik als vrouw, de rest van mijn leven. Ik probeer mijn vrees voor Gods oordeel tot bedaren te brengen en zet een andere cd op. R. Kelly sleept me er doorheen met zijn woorden: I believe, I believe, I believe!
Bovendien roep je tegenstrijdige beelden op. 1. In mijn eentje durf ik geen stappen te zetten 2. Nog even ben ik alleen. Bij zin 1 lijk je te wachten tot je niet meer alleen bent, bij zin 2 wil je juist liever nog even alleen zijn Ik weet wel dat de context anders is, maar het wringt bij mij.

Geen afbeelding

Lid sinds

9 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Manonos 14 oktober 2014 - 10:28
Ik zie wat je bedoelt. Dankje Henny. Ik heb het teveel willen uitleggen, omdat ik dacht dat het anders niet overtuigend genoeg was. Het is me wel duidelijk dat het makkelijker is als je schrijft over iets dat dicht bij je staat :-) Ik neem het mee en ga het deze week aanpassen, want ik zie nu dat de spanning in het verhaal wel stijgt door stukjes weg te laten. Mooie opdracht wat mij betreft. Nu eerst even een paar daagjes vakantie vieren. Adios! Dank allen voor de mooie woorden en lessen.