Vorige week was het twee jaar geleden. Een blik op de kalender en opeens wist ik het. Ik kon het bijna niet geloven, maar toch 2 jaar! Eerst gingen de dagen als stroop voorbij en was je constant in mijn gedachten. Nu lijkt de tijd voorbij gevlogen. “Misschien tot later”, zei ik, in de hoop dat je nooit meer terug zou komen. Jouw roep werd wel zachter, maar verdween nooit echt helemaal. Ik heb mijn momenten van zwakte gekend, maar ik heb jouw verleiding kunnen weerstaan. Ik heb er geen spijt van dat ik je heb laten gaan, maar toch...Iedere dag zie ik je voorbij gaan. Ik ruik jouw geur op de adem van mijn baas en op de kleren van vreemden in de trein. Je bent geen deel meer van mijn leven. Je bent iets van vroeger, van een andere tijd. Een afgesloten hoofdstuk van een boek op de koffietafel. En daar ben je altijd aanwezig. Koffie. Zonder jou. Ik haat je. Ik mis je. Ik lieg tegen iedereen. Ik doe net alsof ik nooit naar jou verlang. Ik lieg tegen mezelf. Ik lieg tegen jou. Misschien geloof jij mij op een dag. En dan kan het boek dicht. Dan kan het boek weg in de kast op de bovenste plank, waar ik zonder krukje niet bij kan. Dan kan ik zonder weemoed kijken naar een brandende lucifer als ik een kaars aansteek. Dan kan ik verder. Wie weet, misschien over nog twee jaar..........