Ik mis Bernadette. 10 lange jaren was ze mijn boezemvriendin. Al onze geheimen deelden we met elkaar. Elk weekend deden we leuke, ontspannende dingen. Goede gesprekken voerden we ook steeds. Over alles … Tot we samen naar een benefietconcert gingen. Bernadette zat mee in de organisatie. Marina, die ik vaag kende, wilde mij absoluut spreken. Er moest iets van haar hart. Ik moest me niet de beste vriendin van Bernadette wanen, want Bernadette vertelde aan iedereen at ik lui en gierig was, leugens vertelde en mensen tegen elkaar opzette. En dat ik haar nog een grote som geld moest. Mijn eerste idee was : Marina is jaloers op onze vriendschap. Maar tijdens het naar huis rijden sloeg de teleurstelling toe. Huilend ben ik in bed gekropen. De volgende dagen sleepte ik me voort. Ik kon n iet geloven dat onze vriendschap zo moest eindigen. Ik heb haar gebeld en gevraagd of wat Marina zei waar was. Bernadette ontkende alles, maar onze vriendschap hield op. Een tijdje terug ging ik naar het reisbureau om de nieuwe zomerbrochures op te halen. Omdat ik nogal verstrooid en haastig binnenstapte, botste ik tegen een vrouw. Het was Bernadette. Ik kijk haar aan : “ hé, wat leuk dat ik jou hier tref”. Uit de hoogte antwoordt ze : ‘inderdaad; Bijzonder’ Enthousiast zeg ik haar : ‘tijd niet gesproken. Hoe is het ermee ?” Bernadette klemt haar brochure onder de arm en doet de deur al open : ‘ik moet helaas weg’. Beteuterd fluister ik : ‘Wat jammer! Ik had graag nog even bijgekletst.” ‘Lijkt me leuk! Ik bel je wel’ hoor ik nog terwijl de deur al dichtslaat. Ik besef dat ze me nooit zal bellen.