Verboden verlangen Ik dacht aan de selfies van Heleen van Royen toen ik de goudreinet voor de appeltaart in vieren deelde en naar de kleine bruine pitjes keek. Ik had moeite mijn eigen gedachten te volgen, dat heb ik weleens. Van Heleen's flamoes naar appelmoes. Wat Heleen doet, namelijk zichzelf fotograferen in haar blootje, daar gaat het eigenlijk niet om. Ze trekt zich van niemand wat aan en zegt ook waarom. Dat vind ik dapper, denk als ik die appel tot schijfjes snijdt. Over twee dagen ben ik jarig; ik schrik als ik mijn leeftijd noem. Het klinkt raar maar het is net of ik een aantal jaren heb gemist. En daar verlang ik naar, naar die verloren jaren. Ik ben mijzelf kwijtgeraakt zonder dat ik het door had. Heeft iemand mij ooit verboden om aan mijzelf te denken? Nee. Toch ben ik mijzelf vergeten. Aan anderen daarentegen, dacht ik veel. Een tijdje geleden ben ik op reis gegaan met het doel mijzelf weer tegen te komen. Het is niet aardig om mij zo in de steek te hebben gelaten alsof er ooit een rood wit bord heeft gestaan met tekst “verboden om van jezelf te houden”. Ik mis mij, ik ben verdrietig en eerlijk gezegd kan ik niet zonder mij bestaan. Ik wil weer op mijzelf lijken. De appeltaart voor mijn verjaardag is klaar. Hij staat nog in de oven. Mijn cadeautje aan mijzelf heb ik hierboven beschreven en God noch gebod kunnen mij weerhouden te verlangen naar wie ik ben of was.