Anne nam plaats aan een tafeltje en trok haar jas uit. Zo onopvallend mogelijk bekeek ze zichzelf in de weerspiegeling van het raam. Nonchalant trok ze een plukje haar los uit haar knotje en liet het speels over haar gezicht vallen. Ze wilde een goede indruk maken op Davido, de jongen die ze twee weken geleden via Tinder had leren kennen. In de afgelopen twee weken hadden ze in toenemende mate berichten over en weer gestuurd. Vandaag zou ze hem eindelijk ontmoeten. Plotseling hoorde ze een stem achter zich. ‘Hé, wat leuk dat ik jou hier tref.’ Anne verstarde. Die stem herkende ze uit duizenden. Hoe wist Ramon in vredesnaam dat ze hier was? Hield het dan nooit op? Zeven maanden geleden had zij hun relatie verbroken en sindsdien bleef hij haar maar lastigvallen. ‘Inderdaad. Bijzonder,’ zuchtte ze. Ze keek hem verveeld aan en hoopte maar dat Ramon snel weg zou gaan. Ramon leek alle tijd te hebben en nam plaats op de stoel tegenover haar. ‘Tijd niet gesproken. Hoe is het ermee?’ Anne voelde zich steeds minder op haar gemak. ‘Ik moet helaas weg.’ Ze stond op, legde wat geld op het tafeltje en maakte aanstalten om weg te gaan. Plotseling greep Ramon haar bij haar pols en keek haar indringend aan. ‘Wat jammer! Ik had graag nog even bijgekletst.’ Zijn stem klonk dreigend. Net zoals tijdens de laatste weken van hun relatie. Ze voelde een verlammende angst door haar lichaam golven. Met een ruk trok ze zichzelf los. Ze wist dat het geen zin had om hem op zijn gedrag aan te spreken. Om zo snel mogelijk van hem af te zijn zei ze: ‘Lijkt me leuk! Ik bel je wel.’ Met haastige stappen liep Anne de koffietent uit. Ze stak de straat over en liep het Wilhelminapark in. Ze pakte haar mobiel uit haar tas om Davido voor te stellen om ergens anders af te spreken. Op dat moment kwam er een bericht van Davido binnen. Ze opende het bericht en las: 'Dacht je nou echt dat je zo makkelijk van me af kwam, trut?'