En weg was ze. Verbouwereerd blijf ik achter. Ik heb haar zo lang niet gezien en ze maakt niet eens even tijd. 'Ik bel je wel. Ja ja, vergeet het maar gerust. Veel beloftes altijd van iedereen, maar helaas komt er meestal niets van terecht,' mompel ik. Ik mijmer verder. Hoe vaak heb ik het al gehoord: Ik bel je wel, ik kom een keer langs, we houden contact. Allemaal loze beloftes. En zo zal het nu ook wel weer gaan. Ik hoor vast helemaal niets mee van haar. 'Natuurlijk kan ik bellen, maar ze zei dat zij zou bellen. Dus ik bel niet,' zeg ik resoluut tegen mezelf. Ineens besef ik dat ik nog geen meter ben opgeschoten. Ik heb al die tijd stil gestaan, op één plek. Ik hoor getoeter en kijk om. Er wordt wild gezwaaid vanuit een rode auto. Ik weet niet wie het is, maar het is duidelijk aan mij gericht. Dan zie ik het. De auto stopt naast mij en het raampje gaat open.. Nog verbaasd haar zo snel weer terug te zien, moet ik inwendig lachen om mijn mijmeringen van daarnet. ' Sorry dat ik je zo liet staan, hoor. Maar ik had ontzettende haast. Mijn parkeermeter was afgelopen en ik wilde geen bekeuring. Zeg, hoe is het met je?' 'Prima. Hé, wat leuk dat ik jou hier tref,' zeg ik gekscherend.