Hé, wat leuk dat ik jou hier tref.’  Oh nee hè, ik moet iets verzinnen, kiespijn, buikpijn, koppijn? ‘Inderdaad. Bijzonder.’  Maar je bent zeker geen spat veranderd. Je meent niet wat je zegt, doet alleen maar alsof, ik ken je. ‘Tijd niet gesproken. Hoe is het ermee?’  ‘Ik moet helaas weg.’  Snel handelen daar gaat het om bij haar, gelukkig moet ik ook echt weg. ‘Wat jammer! Ik had graag nog even bijgekletst.’  Tsja, daar hebben we dan nu weer een echt probleem, ik wil namelijk helemaal niet bijkletsen met jou. Shit, en dan gaat nu mijn neus lopen, zie je wel, ik heb een allergie voor jou. Wat doe ik? Eerlijk zijn, dat is uiteindelijk het beste, zei mijn vader altijd. Maar als het gevolg nou eens is dat ik met haar opgescheept zit, terwijl de zon schijnt buiten en ik niets anders wil dan in de zon zijn zonder een bemoeizieke ex-buurvrouw om me heen. Wat ben ik blij dat ik een tijdje bij het amateur toneel ben geweest. Een stevige grijns opzetten kan ik wel. ‘Lijkt me leuk! Ik bel je wel.’