Langzaam doet ze de deur open. Ze laat haar lange haren voor haar gezicht hangen, ze wilt niet herkend worden, geen sociale contacten hebben, ze wilt verdwijnen, opgaan in de achtergrond. Meer dan ooit hoopt ze dat ze hier, waar ze niemand kent, rustig haar gang kan gaan. Maar helaas, zoals altijd, gaat niet zoals ze het zelf plant. Zelfs hier kan ze niet onopgemerkt blijven. ‘Hé, wat leuk dat ik jou hier tref.’ Van iedereen die ze niet wilde tegenkomen, was deze persoon wel het minst verwacht. Het sarcasme druipt van de woorden af, ze veroorzaken een misselijk gevoel in haar lichaam. Het liefst zou ze rechtsomkeert willen maken, heel hard wegrennen, vluchten, maar ze besluit toch te reageren. ‘Inderdaad. Bijzonder.’ Ze probeert hetzelfde sarcasme in haar stem te leggen, maar ze merkt dat ze aarzelt, nog net niet stottert. Het komt er niet uit hoe ze wil. ‘Tijd niet gesproken. Hoe is het ermee?’ Meent hij dit serieus, wilt hij echt een luchtig gesprek met haar voeren? Na alles wat er gebeurt is? Nee, ze kan het niet, ze kan geen normaal gesprek voeren met degene die haar leven zo verwoest heeft. ‘Ik moet helaas weg.’ ‘Wat jammer! Ik had graag nog even bijgekletst.’ ‘Lijkt me leuk! Ik bel je wel.’ Waarom zei ze dat nou weer? Zo zou er nooit afsluiting komen, ze moest ophouden losse eindjes achter te laten. Maar meer dan ooit was het belangrijk dat ze weer verder moest, ook hier was ze niet veilig. Het enige wat ze wilde was opnieuw beginnen, wanneer zou haar dat gegund zijn?