Ze zocht echt oogcontact met hem. Zijn ogen gleden van haar elegante benen omhoog over haar rode jurk. Maar pas toen ze haar blonde krullen uit het gezicht veegde wist hij het zeker. Een mens kon nog zo veranderen, de ogen bleven altijd. En deze licht blauwe ogen was hij nooit vergeten. Annelies had zijn jeugd tot een hel gemaakt. Hij was een nerd geweest. Altijd met zijn neus in de boeken. Zijn gezicht werd gesierd door een grote bril en zijn gebit op zijn plek gehouden met een buitenboord beugel. En zij was de prinses van de school. Wat dat betreft was er weinig veranderd. Wat haar betrof dan, hij had zijn boekenkennis omgezet tot succes. De bril en beugel waren verdwenen. Aan vrouwelijk schoon had hij geen gebrek. En vanavond gaf Karma hem zijn gelijk. Ze bewoog stijlvol door het publiek heen. Toen ze vlakbij was lachtte ze naar hem. Ze plaatste een hand op zijn schouder en boog haar hoofd dichterbij. ‘Hé, wat leuk dat ik jou hier tref.’ Fluisterde ze in zijn oor. ‘Inderdaad' Zei hij 'Bijzonder.’ Ze leek niet direct uit het veld geslagen door zijn houding. ‘Tijd niet gesproken. Hoe is het ermee?’ Ze beet op haar lip. Maar haar schoonheid zou haar vanavond niet redden. ‘Ik moet helaas weg.’ Hij keek haar aan om duidelijk te maken dat ze geen kans maakte, hij was het nooit vergeten. ‘Wat jammer! Ik had graag nog even bijgekletst.’ Haar hand gleed van zijn schouder naar beneden, over zijn rug. Hij greep haar pols vast en trok haar hand weg. ‘Lijkt me leuk! Ik bel je wel.’ Hij draaide zich om en liep door de menigte naar buiten. Achter hem hoorde hij haar nog iets schreeuwen over haar telefoonnummer. Dat had hij niet. Hij zou nooit bellen.