Stamkroeg Ik bestel er nog één en daarna ga ik. Toen waren we het er over eens dat het een goede beslissing was. Niet dat we er toen lang over gepraat hebben. Het alsmaar toenemende zwijgen dat er aan vooraf ging, was duidelijk genoeg. De stiltes werden pijnlijk, steeds pijnlijker, en leeg, steeds leger. We deelden nog wel dezelfde interesses, hadden nog dezelfde kijk op het leven, maar dat bleek niet genoeg. Op het laatst vonden we elkaar alleen nog in zaken waarvan we zeiden dat we er een hekel aan hadden, waarvan we zeiden dat we ze kleinburgerlijk vonden. Toen. En nu, na gistermiddag, denk ik weer dat het leven spelletjes speelt, zelfs in een tuincentrum. ‘Hé, wat leuk dat ik jou hier tref.’ Haar stem klonk iets te hoog. Ze had nog geprobeerd me te ontwijken, zoals ik haar, maar het pad tussen de hangplanten was te smal geweest. Dus deed ze wat ze altijd deed als ze niet wist wat ze moest doen; het initiatief nemen. ‘Inderdaad. Bijzonder.’ Ze zag dat ik met dat laatste woord niet alleen het toeval benoemde, maar ook het feit dat ze achter een wagentje vol met paarse viooltjes liep. ‘Tijd niet gesproken. Hoe is het ermee?’ Ze keek mij niet aan, maar glimlachte naar de drie vogelhuisjes die ik net had uitgekozen om Andrea te verrassen. ‘Ik moet helaas weg.’ Het warme gevoel verloor. Als ik snel zou zijn zou ik de huisjes nog kunnen ophangen voordat Andrea thuis zou komen. ‘Wat jammer! Ik had graag nog even bijgekletst.’ ‘Lijkt me leuk! Ik bel je wel.’ We keken elkaar nog even aan. Net iets te lang. Ach, ik bestel nog een derde. Niet dat ik echt denk dat ze dadelijk binnenkomt, hier. En misschien vallen er dan ook weer snel stiltes.