Ze botsten haast tegen elkaar op. Hoi An, hoi Caro heb je haast? Ja, ik spreek je later! Ze ziet haar nieuwe buurvrouw wegstuiven. Ze is pas komen wonen in deze buurt met de groene lanen. Ze hoort het haar vriendin Eva nog zeggen; ‘de advertentie lijkt te mooi om waar te zijn maar misschien heb je mazzel’. Voor haar laatste werkreis had ze haar vaste woonplek opgezegd. Een buitenlandse reis die in haar geheugen gegrift stond. Beelden die ze liever vergat. Oorlog haal je niet zomaar uit je kop, al was er in de loop van de jaren een zekere mate van gewenning gekomen. Ze had met Eva, onder het genot van zelfgebakken koekjes, de ochtendkranten uitgespit. De koekjes hadden iets moederlijk ouderwets en gaven een gevoel van geborgenheid. Natuurlijk had ze op het internet naar een huis kunnen zoeken, toch gaf ze de voorkeur aan echt papier en de geur van inkt. De bescheiden advertentie beschreef een kleine nette woning in een groene omgeving voor een schappelijke prijs. Het geluk was met haar geweest en nu woonde ze hier al weer drie weken. In de ochtenden verkende ze al wandelend de wijk. Vandaag een stop voor het hek van dit vervallen huis met kapotte luiken. In de tuin lagen witte en halfvergane lakens in het gras. Waarschijnlijk gebruikt bij een verhuizing. Nu een onderdeel geworden van het landschap van de tuin met de knoestige bomen en te hoog gras. Waarom zou het huis zo lang leeg staan? Morgen zou ze eens rondbellen, misschien kon ze aanknopingspunten vinden of wist Caro meer. De stem in haar hoofd heeft gelijk: ‘er zijn altijd weer nieuwe verhalen te vertellen. Zeker, alleen dit keer hopelijk even niet op reis.