Hij zou als E.T. gaan, dat was duidelijk. En zij als rijpe moeder van een 9 jarige, als een kosmos-bloem. Jeroen zou een wit laken dragen en zij kreeg binnenkort een mooi pak van de plaatselijke carnavalswinkel. Een week eerder had Jeroen aan zijn moeder gevraagd of ze naar de sterrenwacht zouden gaan. Sterrenstelsels, planeten die ronddraaien, en daartussen dan de aarde waar zij zelf opzitten. Inez was gemakkelijk over te halen door haar zoon. „Ga je mee?” had Jeroen aan zijn vader gevraagd. „Ja hoor, een beetje buitenaards wil ik wel”, had zijn vader geantwoord. Het was fantastisch geweest, dolenthousiast was Jeroen thuis gekomen. „En in welk pak ga jij dan naar de optocht”? vraagt hij aan zijn vader een week later, een beetje ongeduldig. „Ik heb toch altijd al een pak, dus waarom niet in mijn eigen”, smaalt Tom richting zijn vrouw. „Een beetje fantasie kan geen kwaad hoor, of ben je dat afgeleerd door het werk, ben je zover afgestompt dat je geen verkleedpartij maar aankan?” Zonder nog iets te zeggen gaat zijn vader de deur uit, zonder de knipoog te geven die Jeroen altijd krijgt als zijn ouders ruzie hebben. Het is een geweldige stoet van clowns, gigantische beesten, opgezwollen mensen van plastic, hij kijkt zijn ogen uit. Dan ziet Jeroen een pak welke zo uit star wars zou kunnen zijn gekomen. Het heeft een afschuwelijke kop, afschrikwekkende klauwen, dikke nek en diep zwarte ogen. Hij durft maar amper in de buurt te komen van dit wezen maar schuifelt toch dichterbij. „Wie ben jij?” „Herken je je eigen vader niet meer?” De ochtend erop gaat Inez naar beneden voor koffie. Ze ziet buiten voor het huis het witte laken liggen van E.T. Ze snelt naar boven en vindt haar zoon niet.