En terwijl de boeven doodsbang en jammerend wegvluchtten, werd in het oosten al het eerste streepje ochtend zichtbaar. Onze jonge held zou zich spoedig weer moeten verschuilen in het grote griezelige landhuis waar nu al meer dan honderd jaar geleden dat verschrikkelijke drama had plaatsgevonden. Maar nu was niet de tijd om aan drama’s te denken. Nu was het tijd om vrolijk te zijn.
‘We hebben ze verjaagd, we hebben gewonnen!’ riep Danny enthousiast en hij stak zijn hand in de lucht om Casper een high-five te geven maar bedacht zich op het laatste moment toen hij zich realiseerde dat zijn vriend geen high five kon geven. Bifi, het hondje van Danny blafte van opwinding en deed of hij de schurken had verjaagd.
‘Ja’, zuchtte Casper, ‘die klootzakken zullen zich hier voorlopig niet meer—’
‘Cut!’ riep de regisseur, ‘Hoe vaak moet ik het nu nog zeggen, Tom, rotzakken, geen klootzakken. De volgende take moet goed zijn anders verliezen we het licht en dan moeten we morgen verder. Kan iemand die hond terughalen? Nee, Arjen en Henk mogen wegblijven. Opnieuw vanaf Danny!’
Terwijl de teckel met kluifjes weer in de juiste positie werd gebracht, stond Marco, de jongen die Danny speelde, onbeschaamd te gapen.
‘En nou concentreren alsjeblieft, Tom’, zei hij, ‘ik ben moe, ik wil slapen en ik heb geen zin om hier morgenochtend weer te staan.’
‘Ja, natuurlijk, ik heb het weer gedaan. Nee jij bent een briljante acteur!’
‘Rustig nou, Tom, ik bedoelde alleen maar—’
‘Nee, ik hoor het al. Het gaat niet goed, dus geef Tom maar weer de schuld. Ik heb er echt schoon genoeg van!’
Tom trok het laken van zich af, smeet het op de grond en stampte driftig in de richting van de campers.
‘Rotzakken!’