Heftig... desalniettemin zeer sterk geschreven.

Een heftig verhaal! Het raakt mij echter niet want ik leef niet mee met de HP: op welke manier trekt ze aan haar sigaret? Met grote teugen omdat ze de nicotine nodig heeft om overeind te blijven? Met trillende handen omdat ze een groot geheim heeft of omdat ze nu twijfels krijgt over de beslissing? Jij beschrijft goed de tegenstellingen tussen hem en haar en de verhouding vroeger en nu. Maak hiervan gebruik om de lezer te raken met dit heftige verhaal. Een geliefde dood laten gaan lijkt mij een enorme tweestrijd opleveren. Het witte laken is in jouw verhaal een subtiel detail. Goed gevonden.

Ha, dit is het dichtst bij wat ik in gedachten had toen ik het laken letterlijk op straat zag liggen die ochtend in Schagen. Je schrijft het met een reeks overwegingen en conclusies. Dit heeft een invloed op hoe het gelezen wordt. Zoals je ziet komt het verschillend over op Richard en Marietje. Ik vind het zoals Marietje mooi hoe het laken aan het einde subtiel in beeld komt. Ik had het ook mooi gevonden als je haar gelijk een toneelspeler liet spelen met het laken in haar handen, terwijl ze terugblikt.

Triest verhaal, de verschillen van de man en vrouw heb je goed beschreven, het gevoel kan mijn inzien ook iets sterker. Het is ook geen makkelijk onderwerp.

@Joyceje Ik ben het Marietje eens. Je verhaalt, maar laat het de lezer niet beleven. Benoem de emoties niet, maar laat die zien door acties, lichaamstaal, herinneringen waaruit hun verhouding blijkt, reacties. Voorbeeld ter verduidelijking Ik zal nooit vergeten hoe ik me voelde nadat Rex was gestorven. Ik voelde me ellendig. Gewoon benoemen van de gevoelens die je hebt ervaren (meedelen aan de lezer wat je voelde) is niet genoeg om interesse in de lezer op te wekken. Het blijft feitelijk en afstandelijk. De kern is een manier te vinden om dezelfde gevoelens die de hp ervaart in de lezer te bewerkstelligen. Poging #2 Al word ik honderd, nooit zal ik vergeten hoe vreselijk eenzaam ik me voelde, toen Rex was doodgegaan. Maanden gingen voorbij en het leek erop dat elk klein detail me aan hem herinnerde. Ik weet niet of ik ooit over zijn dood heen zal komen. Ok, specifieke details toegevoegd, maar helpen die om de emoties te voelen die de hp heeft doorgemaakt? Poging #3 Rex legde zijn friemeloren plat en gromde altijd als ik me liet afleiden door piepende puppies tijdens onze wandeling. Maar hij vergaf me altijd. Ook toen hij bijna blind was geworden, huppelde hij nog steeds vrolijk mee als ik hem uitliet in het park. Op het laatst sloeg zijn staart zwakjes op de grond als hij mijn stem hoorde. Vanmorgen vulde ik zijn waterbak en kwam pas een uur later tot besef dat hij er niet meer was. De laatste versie heeft details die duidelijk maken hoe de relatie tussen de hp en zijn hond was. Als je het met me eens ben, probeer dan je verhaal met deze insteek te herschrijven.

Dank je wel voor jouw deugdelijke kritiek, Leonardo. Dit zal goed doen aan veel schrijvers en lezers van de wekelijkse schrijfopdracht.

@Odile, als ik in mijn enthousiasme te belerend word, zeg je toch wel: 'Af, Leonardo! In je mand!'?

Mooi tragisch stuk. Ik vind het 'vertellen' in dit stuk niet storend en ik mis ook de emotie niet. Die voel ik er toch doorheen. Het naar beneden dwarrelende laken is een mooi beeld.

Heel treurig. Ik vind de woorden niet teveel. Zeker niet te vertellerig. Als dit waargebeurd zou zijn, hebben wel veel meer behoefte om te vertellen. Knap gedaan in 300 woorden.

Mooi stukje. Er spreekt, verscholen, veel liefde uit.

Treurig tragisch triest maar wat goed geschreven!

Je hebt een erg moeilijk onderwerp gekozen vind ik. De dramatiek en de verwarde gevoelens bij het gebeuren zijn niet gemakkelijk te beschrijven, toch vind ik dat je het goed hebt gedaan. Het stukje leest goed en ik voelde toch dat ik mee naar het einde werd gezogen. Het verhaal nam mij mee. Ik snap wat Marietje en Leonardo hebben geschreven en ben het daar wel mee eens, maar anderzijds vind ik jou uitleg ook wel plausibel. Je hebt het allemaal nogal beschouwend neergeschreven. Je laat een verteller naar de situatie kijken maar deze manier van schrijven zou sterker zijn als je de HP zelf als een 'bijna' neutrale toeschouwer buiten zichzelf laat treden en naar zichzelf laat kijken. Ze analyseert en observeert zichzelf dan bijna klinisch. Je hoeft echt niet veel aan te passen om het op die manier op de lezer over te brengen (zeker de laatste 2 regels passen wel niet echt in die visie). Als je de HP op een afstandelijke analyserende manier over zichzelf en de situatie laat nadenken dan kan je na die afstandelijke - bijna koele- beschouwing verder aan de slag met de raad van Leonardo, je kan de echte gevoelens bijvoorbeeld plots laten opwellen, die gaat ze dan echt bleven en dan schrijf je plots intenser, neem je de toeschouwer vanuit de afstandelijke analyse plots mee in de diepte van het - op dat ogenblik - overheersende gevoel. Pfff... allemaal nogal belerend van mezelf vind ik, en wie ben ik? Maar ik denk graag na over dit verhaal en de mogelijkheden ervan omdat het me heel waardevol lijkt. Het bewijst ook dat je verhaal wel degelijk iets met me doet en dat is altijd de eerste vereiste. De verschillende reacties erop vind ik trouwens ook heel interessant. Ik heb hier zeker plezier aan beleefd en ik vind het een heel leuke invulling van de opdracht. Oh ja, en proficiat dat je zo dicht bij Odile haar eigen invulling zat. ;)

Ik weet het niet. Elke dag sinds je verhaal er staat heb ik het gelezen en ik weet nog steeds niet wat ik erover zeggen wil. Of kan. Het begin (tot 'elkaar af') en het eind (vanaf 'ze heeft hem geholpen') vind ik sterk. Daartussenin weet ik het niet. Er gebeurt zoveel. Zo snel. Zij is een bitch, hij een leuke jongen. Ik snap dat dat het contrast met de latere situatie vergroot, toen hij negatief werd en zij geduldig bleef, maar het wil bij mij allemaal niet aankomen, ofzo. Ik geloof niet dat ik het kan uitleggen, dus je hebt niet veel aan mijn commentaar, maar ik denk dat mijn voornaamste conclusie is dat je dit verhaal buiten de woord- en tijdlimiet van de wekelijkse opdracht waarschijnlijk tot iets mooiers, sterkers zou kunnen uitwerken. Misschien is het onderwerp te zwaar om zo even tussendoor te komen. Voor mij, althans.

Sorry dat ik nog even terugkom... maar ik ben het met schrijvenmaar ook helemaal eens. De limiet van 300 woorden speelt hier een beetje. In dit verhaal zit veel meer als je het kan uitwerken in een ruimer kader.

Ik heb hier weinig aan toe te voegen. God, wat zijn jullie toch snel allemaal! Ik moet nog beginnen met schrijven. Eén dingetje. Waarom met elke zin een nieuwe alinea beginnen? Ik vind dat niet prettig lezen.

Ik vind het mooi gedaan. Knap ook dat je zo'n onderwerp in 300 woorden weet te vertellen.