Tunis 2010 Vandaag is de universiteit gesloten. We blijven in bed. Ze staat bij het raam en ik kijk naar haar mooie naakte lichaam, een silhouet tegen het ochtendlicht. ‘Wat zie je?’ vraag ik. ‘Een wit laken,’ zegt ze. ‘Wat zit er onder het laken?’ ‘Een diepe put.' ‘Hoe diep?’ ‘Heel diep, de mond van een vulkaan.’ ‘Welke vulkaan?’ ‘ Snæfellsjökull.’ ‘Jules Verne. Naar het middelpunt der aarde,’ zeg ik. Ze komt kirrend naar het bed gelopen. ‘Jouw beurt.’ Ik aarzel. ‘Kom nou, doe niet zo flauw.’ Ik loop naar het raam, kijk driehoog de straat in. ‘Wat zie je?’ vraagt zij vanuit het bed. ‘Soldaten in de straat,’ zeg ik. ‘Hoeveel?’ ‘Heel veel.’ ‘Wat doen ze?’ ‘Ze roepen en schreeuwen.’ ‘Naar?’ ‘Eén man, helemaal alleen, hij smijt stenen. Hij zit op een paard dat in tweeën is gehakt’ ‘Baron von Münchhausen.’ Ze lacht, triomfeert, vindt zichzelf heel slim. Ik loop naar het bed en duik bij haar onder het laken. We kussen. Ze komt met haar speelse tong in mijn mond. Dan gaan haar zoenende lippen naar mijn nek. Ik voel haar tanden die een beetje bijten. Plots houdt ze op, kijkt me doordringend aan, bijt zichzelf in de lip. Een sprankel bloed. ‘Bram Stoker, Graaf Dracula!’ zeg ik. Buiten klinkt een schot.