‘Ik word doodziek van die roze lakens,’ zei Mark geïrriteerd. ‘Hoelang zijn we nu getrouwd? Al drie weken. Voor de derde keer liggen er roze lakens op ons bed. Ik heb het gevoel dat ik een baby ben; een babymeisje.’ ‘Hoezo voor de derde keer? Denk je echt dat ik het beddengoed inmiddels verschoond heb? Wil je liever zwarte lakens?’ ‘Doe niet zo idioot. Zwart staat voor de dood. Van huis uit ben ik gewend aan witte lakens.’ ‘Jouw ouders zijn ouderwets en vinden dat witte lakens bij dekens horen. Tegenwoordig hebben we het over onderlakens en dekbedhoezen en de kleuren moeten bij elkaar passen. Is het je niet opgevallen dat er geen dekens op ons bed liggen?’ Met de pest in ging ze naar buiten om de grijze container bij de weg te zetten. Meestal deed Mark dat op de avond voordat de afvalwagen kwam, maar dat was hij vergeten. Tot haar verbazing zag ze een wit laken op straat liggen. Ze grijnsde, pakte het laken op en sleepte dat achter zich aan. ‘Mark ik zag een laken op straat liggen en dacht jou daar een plezier mee te doen om het mee naar binnen te nemen, vanwege je nostalgisch gevoel. Kennelijk zijn er meer mensen die het gehad hebben met wit.’ ‘Wat is die bobbel daaronder?’ ‘Geen idee. Ik heb niet gekeken.’ Mark trok het laken uit haar hand en schrok toen er een man tevoorschijn kwam. ‘Hallo, ik ben Zwarte Piet.’