Rosa legt het witte laken open. Gisteren had ze eindelijk de tijd gehad om te stoppen bij de verfwinkel. Ze had gekozen voor felgroen, zo wist ze zeker dat haar boodschap zou opvallen. Ze rent nog even naar binnen om de andere spulletjes en dan kan ze beginnen aan het grote werk. Met haar handen vol vloekt ze binnensmonds, het witte laken hing al in de struiken van de oprit. Lichtjes geïrriteerd haalt ze het laken en legt op elke hoek een voorwerp. Met kritisch oog bekijkt ze haar, nu nog, witte schildersdoek. In potlood tekent ze de lijnen af, eerst de achtergrond en dan de tekst. De zon schijnt hevig en ze trekt haar truitje uit. Het zweet parelt op haar voorhoofd, terwijl ze haar werk van enige afstand grondig bestudeerd. Tevreden neemt ze de zwarte viltstift op en kleurt ze de poten en ogen in. Ze brengt ook nog enkele accenten aan. De lichamen bedekt ze met een grote hoeveelheid witte watten. Na enkele goedkeurende blikken op haar werk, opent ze de verfpot. Met haar penseel volgt ze rustig alle kronkels en bochten. Verscheidene verfdruppels missen hun doel, maar vandaag geeft ze niet om perfectie. Alleen de boodschap is belangrijk! Rosa neemt nog een slok water. De verf is al bijna opgedroogd door het warme weer. Zo goed als klaar voor de betoging, denkt ze bij zichzelf, alleen nog de stokken bevestigen.