Gevallen van de waslijn. Daar ligt het laken. Mijn witte laken. Voor het woonhuis van de buren. Ik heb geen idee hoe het daar komt. Het is windstil, geen wolkje aan de lucht, en ik toch weet ik zeker dat ik het met wasknijpers goed heb vastgezet. Langzaam, zonder enige aanstalten te maken, loop ik naar buiten. Het is maar een laken. Vies of niet, ik moet het nu toch weer opnieuw wassen. Het is verdacht stil in mijn straat. Er fluiten geen vogels, ik hoor geen kinderen spelen en zelfs geen krekels kraken. Het lijkt wel alsof mijn straat compleet is verlaten. En toch weet ik, dat er mensen vanuit hun huizen stiekem naar buiten gluren. Wat is hier aan de hand? Ik kijk nog eens om me heen. Opzoek naar een teken van leven. Niets. Langzaam maar zeker loop ik naar het laken. Het ligt er een beetje gekreukeld bij. Hoe dichter ik bij het laken kom, hoe meer ik me besef dat er iets niet klopt. Het heeft niet geregend, en dus is de kans op een moddervlek erg klein. Toch zie ik van een afstandje dat er wel degelijk een grote zwarte vlek op het laken zit. Misschien heeft er iets afgegeven in de was? Wanneer ik het laken oppak, zie ik tot mijn grote schrik dat het helemaal geen vlek is dat er op mijn laken zit. In plaats van een vlek, staat er een groot lachend gezicht op afgebeeld. Niet in inkt of verf, maar in bloed. Plotseling voel ik me erg bekeken, en dit keer niet alleen door de buren. Ik kijk nog eens om me heen, met het laken nog steeds voor me. Niets. Dit voelt niet goed. Ik besluit om zo snel mogelijk weer naar binnen te gaan. Ik laat het laken zakken en op dat zelfde moment staat er een grote onbekende gedaante voor me. Ik ben machteloos.