Het gerucht Het gerucht had een lange weg afgelegd. Het vond zijn oorsprong in het dorp van de bruid, ontsproten aan de giftige tong van een buurmeisje dat nog steeds droomde van de bruidegom. Via donkere steegjes bereikte het een nicht van de bruidegom, die haar moeder in vertrouwen nam. Die besprak het 's avonds met haar man, haar mond dicht bij zijn oor. Het gerucht bracht de nacht door bij hen en zag tevreden dat de oude man de slaap niet kon vatten. De volgende ochtend reisde het mee met hem en zijn twee oudste zonen over smalle bergpaden om bij zonsondergang het dorp van de bruidegom te betreden. Daar werd het in een hoek van het café behoedzaam doorgegeven aan diens vader, die aandachtig luisterde en resoluut knikte toen de woorden schande, eer, familie en dorp aaneen werden gesmeed. Het vergezelde de ouders van de bruidegom in de bus en daarna de trein naar de stad met haar losse normen. Het zat geriefelijk tussen hen in, af en toe een steelse blik werpend op het witte laken dat opgevouwen op de schoot van vrouw lag. Op het feest dronk, danste en lachte het mee. Het juichte verheugd toen het bruidspaar afscheid nam van de gasten om voor de eerste keer de nacht met elkaar door te brengen, in het nieuwe huis. Daar zag het zichzelf voor de voordeur liggen in de vorm van het witte laken. Het gerucht glimlachte toen het de verschrikte ogen van het stel zag. Want ook als het laken zou terugkeren in het dorp, bevlekt met dat kleine beetje bloed dat de twijfel aan de eer van de familie zou wegwissen, zou het gerucht blijven leven. Het zou heimelijk mee terugreizen en toch tegelijkertijd op alle plaatsen zijn waar het ooit geweest was.